165

Κυριακή των Μυροφόρων

Εκτυπώσιμη μορφή

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Πράξ. στ΄. 1 - 7)

Ἐγνώριζαν καλά οἱ Ἀπόστολοι, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ποιοί ἀκριβῶς ἦταν ἄξιοι γιά τή διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί εἶχαν τήν τέλεια ἐξουσία γιά νά τούς ἐκλέξουν. Πλήν ὅμως γιά νά δείξουν στό λαό τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶχε καί ἐκεῖνος λόγο, τούς ἐνεχείρισαν τό ἔργο τῆς ἐκλογῆς, ὑπογραμμίζοντας ποιά χαρίσματα πρέπει νά ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι οἰκονόμοι τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἐπι­τε­λέ­σουν μέ ἐπιτυχία καί πρός οἰκοδομή τῶν πιστῶν τήν ἱερή διακονία.

Ἡ ἐκλογή τῶν διακόνων τῶν ἱερῶν Μυστηρίων δέν εἶναι μικρή ὑπόθεση. Ἀ­παι­τεῖται πρός τοῦτο μεγάλη προσοχή καί ὑπευθυνότητα. Τό ἔργο τῶν κληρικῶν εἶναι ἔργο ψυχῶν. Ἀλίμονο ἄν ἡ ἐπιλογή τους γίνεται μέ προσωπικά, κοσμικά καί ἀδύνατα κρι­τήρια. «Οὐ γάρ βρωμάτων καί ποτῶν εἰσι διάκονοι, ἀλλ΄ Ἐκ­κλη­σίας Θεοῦ ὑπηρέται» (ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος).

Ἡ καλή μαρτυρία τοῦ λαοῦ εἶναι βασικό στοιχεῖο γιά μιά ἐπιτυχημένη ἐκλογή κληρικοῦ. Νά ἔχει ὁ ὑποψήφιος τήν ἐκτίμηση καί τήν γάπη τοῦ λαοῦ. Νά εἶναι ἀποδεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους θά ὁρισθεῖ ἀπό τήν Ἐκ­κλησία νά γίνει φῶς καί πυξίδα γιά τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό φῶς τῆς ἀρετῆς ἔχει δύναμη, ἡ ὁποία φωτίζει καί πείθει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἐνισχύει στήν ὑποδοχή καί ἀποδοχή τῶν διδασκομένων. Ἄν στό λαό ὑπάρχει ἐπιφύλαξη, καχυποψία καί δυσπιστία τότε καί τό ἔργο τοῦ Λειτουργοῦ δέν καρποφορεῖ καί δέν εὐοδώνεται. Ὁ ἐνάρετος ποιμήν, ὁ ταπεινός καί πράος κληρικός, ὁ ὑπά­κουος στά τῆς Ἐκκλησίας κελεύσματα, εἶναι φῶς πού ἀκτινοβολεῖ τῆς ἀρετῆς τήν ἐνέργεια καί χειραγωγεῖ τό λαό στῆς ἀρετῆς τά ἔργα.

Ἐκτός ἀπό τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία ἀπαιτεῖται καί οὐσιαστική ἐσωτερική πνευματικότης. «Πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας» πρέπει νά εἶναι οἱ ἱερεῖς μας. Νά ἔχουν ἔργα πού νά δείχνουν ὅτι μέσα τους κατοικεῖ ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Νά διαθέτουν φρόνηση, προθυμία καί ἱκανότητα στή διοίκηση τῶν κοινῶν πραγμάτων. Τό ἱερατικό λειτούργημα εἶναι ὑψηλό καί ὑπεύθυνο, γι΄ αὐτό ἀπαιτεῖ ἀν­θρώ­πους λουσμένους μέ τήν ἀνακαινιστική χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἱκανούς νά καθοδη­γοῦν μέ σοφία καί σύνεση κάθε ἄνθρωπο στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Μάλιστα στούς σημε­ρι­νούς χαλεπούς καιρούς ὅπου ἐπιχειρεῖται ἡ καθαίρεση κάθε ἀξίας καί ἡ ἰσοπέδωση κάθε ἰδανικοῦ, ὁ ρόλος τοῦ πνευματικοῦ ποιμένος εἶναι μέν δύσκολος, ἀλλά πολύ «χρηστός», ἀφοῦ ἀποτελεῖ τή μεγάλη ἐλπίδα γιά κάθε ἀπελπισμένο πολίτη τῆς ταλαι­πω­ρη­μένης κοινωνίας μας.

Ἡ διακονία τοῦ κληρικοῦ εἶναι φοβερή, ἀλλά καί συναρπαστική. Ἔχει τή μεγάλη τιμή κάθε ἱερεύς νά ἀναγάγει τόν ἄνθρωπο στήν ὑψίστη δημιουργία, στήν ἀσύγκριτη τιμή τῆς αἰωνιότητος. Ἔχει ὅμως καί τή μεγάλη εὐθύνη μήπως ἀπό ἀπροσεξία καί ἀνα­ξιό­τητα πλανήσει καί ὁδηγήσει σέ ἀβέβαιο δρόμο τόν πιστό.

Στήν ποιμαντική καθοδήγηση τῶν πιστῶν χρειάζεται ἐπιστήμη. Γιά νά μεταδοθεῖ ἡ ὀντο­λογική γνώση τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἡ ἀφηρημένη καί θεωρητική, ἀπαιτεῖται ἡ συνερ­γία τῆς χάριτος. Ἡ σοφία καί ἡ χάρη κατασκηνώνουν στόν ταπεινό καί ἐκζητητή τοῦ θείου φωτισμοῦ. Τά πτυχία ἄν δέν συνοδεύονται ἀπό προσωπική ζωή μετανοίας καί προσευχῆς, δέν φέρουν τό φῶς τῆς θεογνωσίας. Ἐ­ξαίσιο εἶναι τό θέαμα καί τό βίωμα ἀπό τήν ἐπικοινωνία μέ τόν ἱερέα τοῦ καθήκοντος καί τῆς ἀρετῆς. Οἰκτρό εἶναι τό θέαμα τοῦ προδότου κληρικοῦ, τοῦ ἀμετανοήτου διαχειριστοῦ τῶν θείων καί ἱερῶν Μυστηρίων. Ὑποκλίνονται ὅλοι μπροστά στήν ἁγιότητα τοῦ ἁγνοῦ ποιμένος παπα-Νικόλα Πλανᾶ. Δέν τόν ἐμπόδισε ἡ ταπεινή καταγωγή καί ἡ ἔλλειψη ἀνώτατης μορφώσεως νά καταταγεῖ στή χορεία τῶν Θεοφόρων. Μέ πόση θλίψη ἡ Ἐκκλησία μνη­μο­νεύει τά ὀνόματα τῶν «πεπτωκότων» λειτουργῶν της γιά τούς ὁποίους ἐκζητεῖ τό ἔλεος καί τή μακροθυμία τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ.

Ἡ ἐποχή τῆς μαζικῆς ἀποστασίας καθιστᾶ τήν ἱερατική διακονία πιό δύσκολη. Οἱ διά­κονοι καί «τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρέται» διασύρονται, συκο­φα­ντοῦνται, ἐξευτελίζονται. Μέ μανία ἄνθρωποι «τοῦ σκότους» καί τοῦ παρασκηνίου με­θο­δεύουν τήν περιθωριο­ποίη­­σή τους. Οἱ ἀδυναμίες προβάλλονται καί μεγα­λο­ποιοῦ­νται, ἐνῶ οἱ ἀρετές καί οἱ ἐπι­­τυ­χίες ἀποσιωποῦνται καί παραθεωροῦνται. Βαρύς εἶναι ὁ σταυρός τῶν τιμίων ἱε­ρέων. Ὁ σκληροτράχηλος λαός ἐπιχαίρει γιά τά σκάνδαλα καί τό διασυρμό. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πού γνωρίζει νά τιμᾶ, θλί­βε­ται γι΄ αὐτό τό κατάντημα τῆς χυδαιότητος. Ἐνα­γώ­νιο ἐρώτημα ἀνεβαίνει στά χείλη τῶν λογικῶν: Ἄν καί τό τελευταῖο ὀχυρό τῆς τιμίας ἱε­ρω­σύνης πέσει, τί θά ἀπο­μείνει σ΄ αὐτόν τόν τόπο; Εὐτυχῶς ὅμως πού ὑπάρχουν «προ­σκαρ­τεροῦντες ἐν τῷ ἱερῷ», ἄνθρωποι πού στηρίζουν τό μέλλον στήν προσευχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέ θά πρέπει νά μᾶς ξενίζει τό φαινόμενο τῆς πολεμικῆς κατά τῶν ποιμένων. Τό προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν».

Μαζί μέ τό Δαβίδ πολλοί ἀπευθύνουν τό ἐρώτημα - παράπονο στό Θεό: «ἕως πό­τε ἁμαρτωλοί καυχήσονται, φθέγξονται καί λαλήσουσιν ἀδικίαν;» (Ψαλμ. 93, 3-4). Ἔ­χουν ἀγανακτήσει ἀπό τήν πνευματική ἀσυδοσία καί τή λασπολογία πού ἐξαπο­λύε­ται ἐνα­­ντίον εὐσεβῶν καί ἁγίων ἀνθρώπων τῆς πίστεως. Ἡ ἀπάντηση βρίσκε­ται στό λό­γο τοῦ Χριστοῦ πού ἀπηύθυνε στόν Πέτρο τήν ὥρα πού βυθιζόταν στά βαθιά νερά τῆς Γεν­νησαρέτ: «ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,31). Εἶναι ὁ ἄνεμος ἰσχυρός. Ἰσχυ­­ρότερος ὅμως εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἄς πολεμοῦν, ἄς λα­­σπολογοῦν, ἄς εἰρωνεύονται κι ἄς καταδιώκουν τούς ποιμένες οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Στήν οὐσία τούς στεφανώνουν μέ στεφάνια τιμῆς καί ἀνα­γνω­ρίσεως.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Τό χρέος ὅλων μας εἶναι νά ἀφήσουμε τήν ὀκνηρία καί νά συστρατευθοῦμε μέ τήν Ἐκκλησία μας στόν ἀγώνα γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγ­γε­λίου. Στόν πόλεμο ἡ πίστη μας χρειάζεται καί τά δικά μας ὅπλα. Ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ προφήτου Μωϋσέως πού ἀπηύθυνε στίς φυλές Γάδ καί Ρουβήν: «Οἱ ἀδελφοί ὑμῶν πορεύονται εἰς πόλεμον καί ὑμεῖς καθήσεσθε αὐτοῦ;» (Ἀριθ. 32,6).

Κήρυγμα: 

 

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Επικοινωνήστε μαζί μας στο+22310 50552-3
Στείλτε μας email στο
 

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΔΕΛΤΙΑ

Ενημερωθείτε για τα τελευταία νέα της Ι.Μ. Φθιώτιδος μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση...