ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 191

    ΕΠΙ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

                Ὁ Μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος

Πρός

τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

τῆς κατά Φθιώτιδα Ἐκκλησίας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

Φωτόλουστη καί στολισμένη μέ οὐράνια δόξα εἶναι ἡ σημερινή ἡμέρα τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου κατά τήν ὁποία ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί πάντων ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν, ἀφοῦ πρῶτα ὑπηρέτησε τό Μυστήριο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους προ­σφέροντας τό σῶμα της εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ, ἀπέρχεται ἀπό τήν γήινη καί ἐφήμερη ζωή στά οὐράνια καί αἰώνια.

Ἐκπληρώνει τό κοινόν χρέος τοῦ θανάτου ἀπό τό ὁποῖο οὔτε αὐτός ὁ Θεάνθρωπος ἐξαιρέθηκε καί διέρχεται διά τοῦ τάφου στή ζωή. Τό ἄσπιλο σῶμα της, τό ὁποῖο ἀξιώθηκε νά φιλοξενήσει τόν Θεό «οὐκ ἐναπομένει ἐν τῷ θα­νάτῳ, οὐδ΄ ὑπό τῆς φθορᾶς διαλύεται», ὅπως διακηρύσσουν οἱ Θεοφόροι Πα­τέρες μας, ἀλλά «τήν ζωήν ἡ κυήσασα πρός ζωήν μεταβέβηκεν».

Ἑορτάζομε καί πανηγυρίζομε σήμερα μέ τρόπο ἀντιφατικό γιά τούς ἀνθρώπους, πού εἶναι ἄγευστοι τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος. Ἑορτά­ζο­με ἕνα θάνατο. Τόν θάνατο τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ. Πανηγυρί­ζο­με γιά μιά ἀναχώρηση ἀπό τά ἐγκόσμια.

Ἡ Παναγία μέ τήν κοίμησή της ἑνώθηκε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ μετά τοῦ Υἱοῦ της. Τώρα μαζί μέ τόν Χριστό εὑρισκομένη εὐεργετεῖ, σκεπάζει, προ­στα­τεύει διά τῶν μεσιτειῶν της τό ἀνθρώπινο γένος. Γι΄ αὐτό χαίρομε καί πα­νηγυρίζομε. Ἔχομε μόνιμη μεσίτρια στόν Χριστό, πρός τήν ὁποία διαβι­βά­ζουμε τά αἰτήματά μας, ἀναμένοντες τήν ἀπάντηση τῆς ἀγάπης της.              

Τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι γιά ὅλους μας ἐλπίδα ζωντανή. Στίς ὧρες τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων, πού ὁμοιάζουν ἀνυπέρ­βλη­τες, δέν βαδίζουμε μόνοι. Ἔχουμε δίπλα μας τό δικό της χέρι, πού μᾶς στη­ρί­ζει καί τή δική της καρδιά, πού μᾶς παρηγορεῖ.

Χρέος ὅλων μας πρός τήν Παναγία εἶναι νά ἑνωθοῦμε μαζί της καί ὅπως λέγει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός: «συνεισέλθωμεν ἔνδον τοῦ μνήματος καί συνεκρωθῶμεν ... συζῶντες δέ ζωήν ἀπαθῆ καί ἀκήρατον».

Χαρά τῆς Θεοτόκου εἶναι νά ζοῦμε τήν ζωήν τοῦ Χριστοῦ καί νά τη­ροῦ­με τίς ἐντολές Του. Τότε ὁ θάνατος γίνεται ζωή καί οἱ πίκρες εὐτυχία. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Χριστό στή ζωή καί στό θάνατο. Κάθε ἐγκώμιο τῆς ἑορτῆς ἔχει ἀναφορά στόν Χριστό. «Ἐν ταῖς τοῦ Υἱοῦ χερσί τήν πανα­γίαν παρατίθεται ψυχήν». 

Ὁ Ἱερός ὑμνογράφος στά στιχηρά προσόμοια ἀναφωνεῖ: «Κε­χα­ρι­τω­μέ­νη χαῖρε μετά σοῦ ὁ Κύριος» καί στό τέλος τοῦ ὀκταήχου δοξαστικοῦ τοῦ Ἑσπε­ρινοῦ πάλι λέγει: «Διὸ ἄχραντε Θεοτόκε, ἀεὶ σὺν ζωηφόρῳ Βασιλεῖ καὶ τόκῳ ζῶσα, πρέσβευε διηνεκῶς...».

         Ἡ Παναγία ἀκολούθησε «τάς ὁδούς τοῦ Σωτῆρος» καί δείχνει σέ ὅλους μας τόν ἴδιο δρόμο, τήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό.

 Ἀγαπητοί ἀδελφοί.

         Τήν εὐφροσύνη τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ μᾶς χαρίζει ἡ παροῦσα ἑορτή τῆς Θεομήτορος. Τήν εὐλογία τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ διά τῆς Θεοτόκου μᾶς προσφέρει ἡ πάνσεπτος Κοίμησή της. Χαρεῖτε μέ αὐτόν τόν τρόπο τήν θεο­στόλιστη μέ οὐράνια δόξα ἑορτή τῆς Παναγίας καί φωταγωγηθεῖτε μέ τό φῶς τῆς ἀνα­στά­σεως.

         Τόν καιρό αὐτό, πού τό ἔθνος μας συνθλίβεται καί ὁ λαός μας δοκι­μά­ζε­­ται, ἄλλην ἐλπίδα δέν ἔχομε ἀπό τήν Μεγαλόχαρη Παναγία. Ἄς κατα­φύ­γω­με στήν Χάρη της καί μέ πίστη ἄς ἀνοίξωμε τήν καρδιά μας νά τήν παρα­κα­λέσωμε: «Διάσωσον ἀπό κινδύνους τούς δούλους σου Θεοτόκε, ὅτι πάντες μετά Θεόν εἰς σέ καταφεύγομεν ὡς ἄρρηκτον τεῖχος καί προστασίαν».

         Σέ ὅλους εὔχομαι, ἀδελφοί μου, πλουσίαν καί ἀκοίμητον τήν θεο­μη­το­ρικήν προστασίαν.

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ