Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Νικολάου

Στόν παράδεισο, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, μετά τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων
ἔδωσε ὁ Θεός τήν ὑπόσχεση τῆς λυτρώσεως

Ἐκεῖ προανήγ­γειλε ὅτι ὁ υἱός τῆς γυναικός, ὁ υἱός τῆς Παρθένου, θά καταργοῦσε τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καί θά ἔσωζε τό ἀνθρώπινο γένος. Αὐτή ἡ χαρμόσυνη ὑπόσχεση ἀπό τούς ἐκπεσόντες πρωτοπλάστους μέχρι τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ διεδίδετο καί παρεδίδετο. Ἡ πίστη τῶν ἀνδρῶν καί γυναικῶν πού ἀπό τό Θεό εἶχαν ὁρισθεῖ γιά νά μεταδώσουν τό μήνυμα τῆς λυτρώσεως ἦταν ὁ συνδετικός κρίκος πού διατηροῦσε ἀναμμένο τό φῶς τῆς ἐλπίδος. Δέν εἶναι τυχαία ἡ ἀναφορά τῶν κατορθωμάτων καί τῶν μαρτυρίων τῶν ἀνθρώπων τῆς πίστεως. Ἐ­κεῖνοι ἄν καί γιά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὑπέστησαν φρικτά μαρτύρια καί ὑπε­βλή­θη­σαν σέ μεγάλες δοκιμασίες, δέν εἶδαν τή δόξα τῆς ἐνανθρωπήσεως, ὅπως τή βιώ­σα­με ἐμεῖς.

Θαυμάσια τά γεγονότα καί τά κατορθώματα τῆς πίστεως. Τά παραδείγ­μα­τα πού ἀναφέρει ἡ Ἀποστολική περικοπή εἶναι συνταρακτικά. Πρῶτος ὁ Ἀβραάμ, ὁ γενάρχης καί πατριάρχης, εἶχε ἀφοσίωση καί πίστη στό Θεό. Μέ αὐτή τή δύναμη ἔγινε μέγας. Ἀπέκτησε ἀνυπολόγιστα πλούτη, χρυσό, ἄργυρο, κοπάδια ζώων. Αὐτά ὅμως δέν τόν ὑποδούλωσαν στήν ὕλη. Πάνω ἀπ΄ ὅλα ποθοῦσε τά ἀγαθά τοῦ οὐρανοῦ. Μετά τόν Ἀ­βραάμ πολλοί ἀκόμη, ὅπως ὁ Γεδεών, ὁ Βαράκ, ὁ Σαμψών, ὁ Ἰεφθάε, ὁ Δαβίδ, ὁ Σαμουήλ, μέ τή δύναμη τῆς πίστεως κατώρθω­σαν μεγάλα ἔργα. Δέν ἐπαρκεῖ ὁ χρόνος γιά νά ἀπαριθμήσει κανείς τούς ἀν­θρώ­πους τῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι μέ τή δύναμή της ἀνέτρεψαν βασίλεια, ἔφραξαν στό­ματα λεόντων, ἔσβησαν τή δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τή σφαγή, ἔγιναν ἰσχυ­ροί στούς πολέμους. Ἄλλοι πάλι λιθοβολήθηκαν, μαστι­γώ­θη­καν, φυλακί­στη­καν, πριονίστηκαν, ὑπέστησαν πολλές δοκιμασίες, πλανή­θη­καν στίς ἐρημιές, κα­τώ­κησαν μέσα στά σπήλαια καί στίς τρύπες τῆς γῆς χάρη τῆς πίστεως στόν ἕνα καί ἀληθινό Θεό. Ἡ πίστη στήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, ὅτι δέν πρόκειται ποτέ νά ἐγκαταλείψει τό λαό του, τούς ἔκανε δυνατούς, νικητές, ἰσχυρούς. Μέχρι θανά­του ἔφθασαν ὁ Ἐλεάζαρος καί οἱ ἑπτά Μακκα­βαῖοι. Δέν δέχθηκαν τήν ἀπε­λευ­θέ­ρωση πού τούς ἐπρότειναν οἱ βασανιστές ὑπό τόν ὅρο νά ἀρνηθοῦν τό Θεό τους. Φρικτά ἦταν τά βασανιστήρια, οἱ μαστιγώσεις καί οἱ ἐμπαιγμοί τοῦ προ­φή­του Ἱερεμίου καί τοῦ Μιχαίου. Μέ λιθοβολισμό φονεύθηκε ὁ Ζαχαρίας. Πριο­νίσθηκε ὁ προφήτης Ἡσαΐας. Σκληρή καί περιπε­τειώ­δης ἦταν ἡ ζωή τοῦ προφήτου Ἠλία. Μεγάλες οἱ στερήσεις καί οἱ θλίψεις ὅλων αὐτῶν. Παρά ταῦτα ὅμως δέν εἶδαν νά ἀνοίγουν γι΄ αὐτούς οἱ πύλες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ γιατί ἡ πρόνοια καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἤθελε μαζί μέ ἐμᾶς νά τελειωθοῦν μέσα στό Μυστικό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς λυτρώσεως ἔγινε μέ τήν ἵδρυση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκ­­κλησίας. Μέ τήν ἐνανθρώπησή του ὁ Χριστός ἀνέλαβε τή σάρκα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, τήν ὁποία θέωσε.

Μέσα στήν Ἐκκλησία μαζί μέ τούς Ἁγίους τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης βιώνουμε καθημερινά ὅλες τίς ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ. Στή ζωή τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας ἐνοοῦμε τό τοῦ Ἀποστόλου: «Τά γάρ πάντα δι΄ ἡμᾶς». Ὅταν ἑορ­τά­ζου­με τή μνήμη τῶν Προφητῶν αἰσθανόμεθα ὅτι οἱ πύρινοι λόγοι τους ἦταν γιά τήν προετοιμασία τῆς δικῆς μας σωτηρίας. Ὅ­ταν διαβάζουμε τό Ψαλτήρι βλέ­που­με στό πρόσωπο τοῦ προφητάνακτα Δαβίδ τίς δικές μας περιπέτειες καί θεω­ροῦ­με τούς πόθους του γιά μετάνοια καί σωτηρία, δικούς μας πόθους. Ὅλοι αὐ­τοί γιά μᾶς ἐργάσθηκαν χωρίς νά τό γνωρίζουν. Γι΄ αὐτό ἡ τιμή πού τούς ἀπο­νέ­μει ἡ Ἐκκλησία εἶναι μεγάλη. Τά λόγια τους διαβάζονται ὅπως τό Εὐαγγέλιο. Οἱ μορφές τους ἁγιογραφοῦνται ὅπως καί τῶν Ἀποστόλων. Περίοπτη θέση κατα­λαμ­βάνουν στήν Ἐκκλησία. Ἰσάξια καί ἰσότιμα ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη «τόν ἕνα Δεπότην δορυφοροῦσιν». Στή δόξα τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τούς τρεῖς Ἀ­πο­στόλους παραβρέθηκαν καί οἱ δύο Προφῆτες, Μωυσῆς καί Ἠλίας. Καί τώρα καί ἐκεῖνοι ἀνακαινισμένοι ἀπό τό ἀναστάσιμο φῶς εὐφραίνονται κι ἀγάλλονται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ὡς χριστιανοί τοῦ παλαιοῦ Νόμου ἑνωμένοι μ΄ ἐμᾶς «ἀνα­παύο­νται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν» ἕως ὅτου «Κύριος ὁ Θεός τῶν πνευμάτων τῶν προ­φη­τῶν» ἔλθει πάλι γιά νά κρίνει τόν κόσμο.

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί.

Ὅλη ἡ προετοιμασία ἔγινε γιά τή δική μας σωτηρία. Οἱ προφῆτες καί ὅλα τά ἱερά πρόσωπα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κράτησαν ἀναμμένη τή φλόγα τῆς πί­στεως γιά νά ἑνωθεῖ μέ τή λάμψη τοῦ ἀστέρος τῆς Βηθλεέμ καί φωτίσει τό δρό­μο πρός τήν ταπεινή φάτνη τῶν ἐκπροσώπων τῆς ἀνθρωπότη­τος. Ἐμεῖς σήμερα τιμοῦμε τή θυσία αὐτῶν τῶν Ἁγίων καί πῶς; Ἤ μήπως ζαλισμένοι ἀπό τήν ταχύτητα τῆς προόδου, στρέφουμε σέ ἄλλα φῶτα τήν προσοχή μας; Ἕ­να εἶναι τό φῶς τό ἀληθινό. Αὐτό πού ἄναψε ὁ Θεός στόν παράδεισο μέ τήν περί λυτρώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐπαγγελία του, αὐτό πού κράτησαν μέ πίστη οἱ ἀγωνι­στι­κές μορφές τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτό πού ἀνέτειλε στή φτωχική φάτνη τῆς Βηθλεέμ, τό φῶς τῆς πίστεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ­νοι πού στερήθηκαν τήν εὐφροσύνη τῆς λυτρώσεως ἐπί αἰῶνες γιά νά τήν ἀπολαύσουν μαζί μας ἐν τῇ Ἐκ­κλησίᾳ, μᾶς βεβαιώνουν ὅτι «τό πλήρωμα τῆς θεότητος κατοικεῖ ἐν τῷ Χριστῷ». Μέ αὐτή τήν πίστη νά πορευόμεθα. Αὐτή ἡ πίστη νά μᾶς ἀνακαινίζει. Αὐτή τήν πίστη νά βιώνουμε ὡς ἐμπειρία καί ὡς κοινωνία μέσα στήν Ἐκκλησία μας.