Ημερομηνία:
Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
5 Ἰουνίου 2022
Καθώς γιορτάζουμε τήν Δεσποτική Ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, πού ἀποτελεῖ τήν σφραγίδα τῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου μας γιά τήν σωτηρία τῶν, ἀλλά καί ἀναμένοντας παράλληλα τήν κάθοδο τοῦ Παναγίου Πνεύματος κατά τήν μεγαλειώση ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, μεσολαβεῖ στο πλαίσιο τοῦ ἑορταστικοῦ κύκλου τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ Κυριακή τῶν Ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τιμοῦμε τά μαρτυρικά ἐκεῖνα πρόσωπα, πού μετά τούς φρικτούς διωγμούς, πού ὑπέστησαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί, συνῆλθαν ὅλοι μαζί ἀπό τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης γιά νά διακηρύξουν, μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι Θεός.
Μέσα σέ μία ταραγμένη ἐποχή, πολιτικά, κοινωνικά, ἀλλά καί εκκλησιαστικά, καθώς ἐμφανίστηκε ἡ μεγάλη καί σατανική αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ οἱ πληγωμένοι ἀπό τούς διωγμούς, ἀλλά καί ὁμολογητές Πατέρες κατόρθωσαν μέ τήν ἐπίπνοια τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, κατά τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο νά κατοχυρώσουν τά θεμέλια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, αλλά καί ταυτόχρονα νά περικρατήσουν τήν ἑνότητα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας ἀρραγῆ.
Ἄλλωστε γι’ αὐτήν ἀκριβὼς τήν ἑνότητα πάλεψε, πόνεσε, ἀγωνίστηκε καί προσευχήθηκε ἰσχυρά ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς. Τό ἀκούσαμε λίγο νωρίτερα στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, πού ἀποτελεῖ κομμάτι τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐκεῖ ἀπεύθυνεται στόν Οὐράνιο Πατέρα Του. Τοῦ ὁμιλεῖ καί ὡς Τέλειος Ἄνθρωπος. Εἶναι ἕνα ξεχείλισμα ἀγάπης, ἀγωνίας, ἐνδιαφέροντος τοῦ Ἰησοῦ γιά τούς δικούς Του ἀνθρώπους, γιά ἐκείνους πού Τόν ἀγάπησαν πιό πολύ ἀπ’ ὅλους, πού Τόν ἀκολούθησαν, πού προέβησαν σέ θυσίες. Καταθέτει ἀφ’ ἑνός τήν ἀλήθεια ὅτι θά ἐπιστρέψει στόν Οὐρανό, γιά νά ἀναλάβει τήν δόξα πού Τοῦ πρέπει, καί ὡς Θεός πρωτίστως, ἀλλά καί ὡς Ἄνθρωπος.
Συγχρόνως ὅμως παρακαλεῖ μέ ζεστασιά περισσή καί νοιάξιμο βαθύ γιά τούς πιστούς Του, ὄχι μόνο τούς στενούς μαθητές Του, ἀλλά καί γιά τούς μαθητές καί ἀκολούθους Του ἀνά τούς αἰῶνες. Νοιάζεται, γιά ὅλους μας ὁ Χριστός μας. Παρακαλεῖ, προσεύχεται, ἐνδιαφέρεται. Ἀπευθύνει λόγους στόν Οὐράνιο Πατέρα Του καί τόν ἰκετεύει νά διαφυλάξει τούς ἀνθρώπους ἀπό πειρασμούς, ἀπό τόν ἀρχέκακο ἐχθρό μας, τόν διάβολο, ἀπό πονηρούς καί γόητες ἀνθρώπους. Πάνω ἀπ’ ὅλα ζητᾶ νά τούς κρατήσει ἑνωμένους: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ Ὀνόματι σου, ἵνα ὥσιν ἕν, καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμέν».
Βαθύς, διακαής πόθος τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας ἡ ἑνότητα! Νά μείνουμε ἑνωμένοι, ὅπως ἀκριβῶς Ἐκεῖνος εἶναι σέ ἑνότητα μέ τόν Πατέρα Του καί τό Ἅγιον Πνεῦμα. Αὐτή ἑπομένως ἡ ἑνότητα ὀφείλει νά εἶναι καί ἡ δική μας σφοδρή ἐπιθυμία καί ὁ καθημερινός ἀγώνας. Μιά ἑνότητα, πού θά πηγάζει ὡς γεγονός καί ὡς δῶρο ἀπό τήν Παναγία καί Ζωαρχική Τριάδα. Μιά ἑνότητα, ὅπως ἐμφανίστηκε στήν Ἀποστολική Σύνοδο, στήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, καθώς καί στίς ὑπόλοιπες Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἑνότητα, πού σημαίνει συμφωνία στήν πίστη τήν ὀρθόδοξη, πού μετουσιώνεται σέ ἀγάπη, συγχωρητικότητα, στό νά χωροῦμε στόν ἴδιο τόπο καί τρόπο ζωῆς καί θρησκεύειν. Ἑνότητα πού κορυφώνεται στό Κοινό Ποτήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, μέσα στήν Εὐχαριστιακή Σύναξη, τήν Θεία Λατρεία, ἀλλά πάνω στήν βάση τῆς ὀρθῆς πίστεως, χωρίς αἱρετικές προσμείξεις, μέ γνήσια ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Πόσο ἀνάγκη ἔχουμε ἰδιαίτερα σήμερα τήν ἑνότητα! Ἡ ἐποχή μας δίδει πολλές ἀφορμές διχασμοῦ, διαχωρισμοῦ, διάσπασης. Πατέρας ἄλλωστε αὐτοῦ τοῦ διχασμοῦ εἶναι ὁ ἀρχέκακος ὄφις, ὁ διάβολος, πού διαβάλλει τήν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἀλλά καί διαιρεῖ τούς ἀνθρώπους μέ τήν σφήνα τῆς πολυποίκιλης ἁμαρτίας. Ἔχουμε πάμπολλες ἀφορμές πού πλήττουν τήν ἑνότητα.. πολέμους μεταξύ ὁμοδόξων, σχίσματα ἀνάμεσα στίς τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐγωισμούς ἐνδοεκκλησιαστικούς κάποιες φορές, αἱρετικούς ἤ σχισματικούς καί καθηρημένους κληρικούς, πού κυκλοφοροῦν ὡς προβατόσχημοι λῦκοι ἀνάμεσα στό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν κοινωνία, μιά ἀντίληψη πού ἐνίοτε ἐπικρατεῖ ὅτι ἐμεῖς ξέρουμε τά πάντα καί καλύτερα ἀπό τους ἄλλους σέ ὅλα τά θέματα τοῦ ἐπιστητοῦ. Σημειώνονται βέβαια καί διχασμοί μέσα στίς κοινωνίες γιά ἰατρικά θέματα, γιά πανδημίες, γιά πολιτικά πάθη καί κομματικούς σχηματισμούς καί ἰδεολογίες. Ζήσαμε καί ζοῦμε ἐμφυλίους πολέμους, ὅπου ἀδέλφια νά φονεύουν ἀδέλφια ἤ μέσα στίς οίκογένειες διχοστασίες, βία, λεκτικές ἀντιπαραθέσεις, ἀκόμη καί στά σχολεῖα, μέσα στίς τάξεις ἤ μεταξύ νέων ἀνθρώπων στά γήπεδα, σέ ἐργασίες, σέ συλλόγους, σέ πολλά ἐπίπεδα καί συνθῆκες τῆς καθημερινῆς ζωῆς καί δραστηριότητας τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ μεγάλοι καί ἰσχυροί τῆς κάνουν πολλές φορές λόγο γιά ἑνότητα καί ἑνοποίηση μέ παγκόσμιους ἤ πανευρωπαϊκούς ὀργανισμούς ἤ ἄλλοτε ἁπλῶς τό εὐαγγελίζονται μέ ὑποσχέσεις. Στήν πράξη ὅμως παρατηροῦμε διχασμό καί ρωγμές σ’ αὐτήν τήν ὑποτιθέμενη ἑνότητα. Μά ἀκριβῶς ἐπειδή λείπει τό κυρίαρχο στοιχεῖο, ὁ ἀκρογωνιαῖος λῖθος, ὁ Χριστός. Μποροῦμε τελικά νά εἴμαστε ἑνωμένοι μόνο μέ τήν κοινή ἐν ἐλευθερίᾳ πίστη στόν μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Κύριο Ἰησοῦ, ὅταν ἔχουμε ἕν βάπτισμα, τό ὀρθόδοξο, ὅταν παραμερίσουμε τά ἰδιοτελῆ συμφέροντα καί τόν ἐγωισμό καί προτάξουμε τήν ταπείνωση, τήν ἀλληλοπεριχώρηση.
Ἀκόμη καί στήν καθημερινότητα μήν ἑστιάζουμε στό τί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν ἄλλον, ἀλλά στό τί μᾶς ἑνώνει! Στήν βάση πάντα τῆς ἀλήθειας, τῆς ἀγάπης, τῆς ἀνοιχτωσιᾶς! Ἄς ἀφουγκραστοῦμε ἀὐτήν τήν ἀγωνία, τόν πόθο, τόν ἀνασασμό τοῦ Χριστοῦ μας γιά ἑνότητα καί ἄς ἀνταποκριθοῦμε, ἄς παλέψουμε γι’ αὐτό, γιά νά ἀναπαύσουμε τόν Κύριο μας. Ἄς γίνει ἡ ἑνότητα καί γιά μᾶς ἀγώνας, προσευχή, ἐπιθυμία, καθημερινή ἀνάγκη παντοῦ. Ἄς ζοῦμε σέ ἑνότητα καί ἀγάπη μέ τούς ἀδελφούς μας, μέσα στήν ζεστή ἀγκαλιά τῆς Μάνας Ἐκκλησίας!
