Ημερομηνία:
Κυριακή τοῦ Παραλύτου
15 Μαΐου 2022
Τόπος πόνου, κλαυθμῶν καί ὀδύνης ἀποτελοῦσε ἡ κολυμβρήθρα τοῦ Σιλωάμ, ἡ λεγομένη «προβατική κολυμβήθρα», πού εἶχε πέντε στοές. Βρισκόταν πολύ κοντά στό Ναό τοῦ Σολομῶντος. Εκεῖ παλαιότερα πήγαιναν τά ζῶα τους γιά σταβλισμό καί πότισμα. Μέ τά χρόνια ὅμως ἐξελίχθηκε σέ τόπο, ὅπου πήγαινε πλῆθος πονεμένων ἀνθρώπων, καθώς σ’ αὐτόν τόν τόπο γινόταν ἕνα μοναδικό γιά τά μέτρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τήν ἀντίληψη τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ θαῦμα. Κατά καιρούς ἄγγελος Κυρίου κατέβαινε καί τάρασσε τό νερό τῆς μεγάλης ἐκείνης κολυμβήθρας καί ὁ πρῶτος ἐκ τῶν ἀσθενῶν, πού θά ἔμπαινε μέσα σ’ αὐτήν θεραπευόταν ἀπ’ ὁποιοδήποτε νόσημα κι ἄν ἔπασχε.
Τόν συγκεκριμένο τόπο τοῦ πόνου ἐπισκέφθηκε ὁ Χριστός μας, ὁ Μέγας Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων. Καί ὡς Παντογνώστης Θεός πλησίασε ἕναν ἀπό τούς ἀσθενεῖς πού βρίσκονταν ἐκεῖ. Πλησίασε ἐκεῖνον πού εἶχε τελικά τήν μεγαλύτερη ἀνάγκη. Ἕναν ἄνδρα, πού ἦταν ἐπί 38 χρόνια παράλυτος. 38 χρόνια ἀφημένος στό κρεβάτι τοῦ πόνου, ἀνάπηρος, δίχως ἄνθρωπο νά τόν συντρέξει.
Ὁ Κύριος μας τοῦ ἀπευθύνει μία ἐρώτηση φαινομενικά ἀταίριαστη. «Θέλεις ὑγιῆς γενέσθαι;», θέλεις νά γίνεις καλά, νά θεραπευτεῖς; «Μά Κύριε, δέν βλέπεις τήν κατάσταση αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου; Πῶς τοῦ λέγεις ἄν θέλει νά τοῦ χαρίσεις ὑγεία;». Ὁ Χριστός μας γνώριζε πολύ καλά τί ρωτοῦσε καί γιατί ρωτοῦσε. Γνώριζε πολύ καλά καί τήν αἰτία τῆς ἀσθένειας αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως φαίνεται καί ἀπό τήν συνέχεια τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, πού ἦταν στήν συγκεκριμένη περίπτωση ἡ ἁμαρτία του. Ἐπίσης, ὅπως καί σέ πολλές ἄλλες περιπτώσεις, ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἤθελε ν΄ ἀναδείξει τήν ἐλευθερία καί τήν προσωπική συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στό θαῦμα πού ἐπρόκειτο νά συντελεστεῖ.
Συγκλονιστική ἡ ἀπάντηση τοῦ παραλύτου στό ἐρώτημα τοῦ Χριστοῦ. «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω», ὥστε ὅταν ταραχθεῖ τό ὕδωρ νά μέ βάλει στήν κολυμβήθρα. Μπροστά του, ὅμως πλέον ὁ παράλυτος ἔχει πλέον ἕναν ἁπλό ἄνθρωπο, ἀλλά τόν Θεάνθρωπο, πού θά τοῦ χαρίσει θεραπεία ψυχῆς καί σώματος. Ὄντως μέ μιά Του ἐντολή, «ὡς ἐξουσίαν ἔχων» δίδει τό πρόσταγμα «ἔγειρε∙ ἅρον τον κράββατόν σου καί περιπάτει». «Σήκω, πάρε τό κρεβάτι καί περπάτα». Ὑπακούει ὁ παράλυτος, σηκώνεται καί εἰς ἀπόδειξιν τοῦ θαύματος καί ὅτι εἶναι πλήρως ὑγιῆς σηκώνει ἐπάνω του τό σημεῖο τοῦ πόνου καί τῆς πρώην παραλυσίας του, το κρεβάτι του.
Ὑπῆρξαν βέβαια καί τά ἀρνητικά σχόλια ἐκ μέρους τῶν ὑποκριτῶν τῆς ἐποχῆς, τῶν γραμματέων καί φαρισαίων τῆς ἐποχῆς, ἐπειδή ἦταν Σάββατο. Ἔλεγαν στόν πρώην παράλυτο ὅτι δέν τοῦ ἐπιτρέπεται νά σηκώνει τόν κράββατον του. Ἦταν τυφλοί μπροστά στό θαῦμα, ἀδιάφοροι γιά τήν ἀνάγκη καί τόν πόνο τοῦ ἀνθρώπου, τυπικοί ὑποτίθεται στούς κανόνες..
Ὁ θεραπευμένος παράλυτος οὔτε κἄν γνώριζε τό Ὄνομα Ἐκείνου, πού τόν θεράπευσε, διότι ὁ Χριστός μας εἶχε φύγει μέσα στό πλῆθος μέ ἁπλότητα καί ταπείνωση. Δέν Τόν ἐνδιέφερε ἡ δόξα, ἀλλά ἡ παροχή βοηθείας καί ἀγάπης στόν πονεμένο συνάνθρωπο. Χάρισε σ’ ἐκεῖνον τόν πράλυτο ἀνάσταση ἀπό τόν πόνο, τήν ἀναπηρία, τήν δοκιμασία. Γι’ αὐτό καί τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ παραλύτου ἔχει ὁρισθεῖ ἀπό τούς «τά πάντα καλῶς διαταξαμένους θείους πατέρας» νά ἀναγινώσκεται μέσα στίς Κυριακές τῆς ἀναστάσιμης περιόδου. Μᾶς δίνει νόημα καί χρῶμα Ἀνάστασης! Ἄλλωστε και ἡ χρήση τοῦ ρήματος ἐγείρω ὑπό τόν τῦπο τῆς προστακτικῆς, ὅπως χρησιμοποιεῖται ἐδῶ εἶναι ταιριαστό μέ τήν Ἀνάσταση.. «ἔγειραι», σήκω, ἀναστήσου οὐσιαστικά λέγει ὁ Χριστός μας στόν παράλυτο.
Ὑπενθυμίζει τούτη ἡ συγκεκριμένη φράση, πόσο ἀνάγκη ἔχουμε σήμερα τήν προοπτική τῆς Ἀναστάσεως. Καθώς ζοῦμε μέσα σέ μία ἠθικά καί πνευματικά παράλυτη ἐποχή. Διαβιοῦμε μέσα σέ κοινωνίες ἀρρωστημένες καί παράλυτες πνευματικά, ὅπου συχνά κυριαρχεῖ ἡ ἁμαρτία καί ἡ κακότητα. Ὅταν βλέπουμε μητέρες νά φονεύουν τά ἴδια τους τά παιδιά ἤ ὅταν νέοι ἄνθρωποι μέ εὐκολία θανατώνουν ἄλλους νέους ἀνθρώπους, χάριν ὀπαδικῶν διαφορῶν. Ἤ ὅταν σύζυγοι, ἄνδρες ἤ γυναῖκες θανατώνουν μέ ὀργή και ὑπολογισμό τούς συζύγους τους. Ἀλλά καί ὅταν ἔχουμε ἐνδοοικογενειακή βία, bullying (=ἐκφοβισμό) στά σχολεῖα, ὀργανωμένες συμμορίες ἀνηλίκων, ἐμπόριο ναρκωτικῶν, ἐμπόριο λευκῆς σαρκός, παράνομη διακίνηση μεταναστῶν ἤ ἐμπόριο ὀργάνων. Ἀπό τήν ἄλλη ὅταν κυριαρχοῦν τά ἀνθρώπινα πάθη τῆς σάρκας, τοῦ συμφέροντος, τῆς ἀδικίας, τῆς κλοπῆς, τῆς κατακρίσεως, τοῦ ἐγωισμοῦ σέ ὅλες τις ἐκφράσεις του.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ἀρνητικῶν καί ἐμπαθῶν καταστάσεων, πού ἐνδεχομένως οὔτε κἄν τίς εἴχαμε φανταστεῖ. Κι ἐκεῖ κατανοοῦμε πόσο ἀνάγκη ἔχουμε τῆς Ἀναστάσεως! Πρέπει ν’ ἀκούσουμε τήν γεμάτη ἀγάπη καί φροντίδα ἐντολή τοῦ Χριστοῦ μας «ἔγειρε»! Σήκω, ἀδελφέ μου, ὅλοι μας νά σηκωθοῦμε, νά ἐγερθοῦμε ἀπό τήν παραλυσία καί τήν ἀναπηρία τῆς κακίας, τῆς ἁμαρτίας. Ἄς τρέξουμε στό Μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ὅπου ἐκεῖ μετά τήν ἐξαγόρευση τῶν ἀνομιῶν μας, ἀφοῦ γονατίσουμε κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, θά ἐγερθοῦμε, θά ἀναστηθοῦμε ἀπό τήν βαρύτητα τῆς ἁμαρτίας. Μέ τήν συμμετοχή μας στά θεῖα καί Ἱερά Μυστήρια, μέ τήν ζωή μας στήν Ἐκκλησία, πού προτύπωση της βρίσκουμε στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ἀλλά καί μέ τόν προσωπικό ἀγώνα θά ἀκολουθήσουμε πορεία Ἀνάστασης μέσα στήν σταυρωμένη πολύκλαυστη γῆ μας. Ἄς ἐγερθοῦμε, λοιπόν, ἄς ζήσουμε βίο ἀναστημένο, ὄχι ὡς παράλυτοι πνευματικά, ἀλλά ἀναστημένοι, μέχρι νά μετάσχουμε στήν κοινή Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, στήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Ἀμήν!
