Κυριακή Β' Νηστειών

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Ἑβρ. α,10-β,3)

Τό μεγάλο μυστικό τῆς ὑπακοῆς, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι ἡ ἐλευθερία,
γιά τήν ὁποία πολλές φορές μᾶς μίλησε ὁ ἀπόστολος Παῦλος
καί ἡ ὁποία εἶναι ἡ βάση τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως

Ἄν ἡ ἐλευθερία μᾶς ὁδηγήσει σέ αὐτόβουλη ἐπιλογή τῆς ἐνθέου ζωῆς, τότε γίνεται βάση τῆς σωτηρίας μας. Ἄν ὅμως μᾶς ὁδηγήσει στή σαρκική ζωή τῶν ἀπολαύ­σεων, τότε μᾶς δίνει ὡς ἀμοιβή τήν περιπέτεια καί τόν θάνατο. Ἡ ὑπακοή μας στόν ἠθικό νόμο δέν εἶναι ἐξαναγκασμός, οὔτε παθητική ὑποταγή. Εἶναι ἐνεργητική ἀποδοχή τῆς θείας Οἰκονομίας. Εἶναι ἀμετάθετη πίστη στά σχέδια τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ὑπακοή προϋποθέτει τήν πίστη. Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Θεός γνωρίζει τήν πίστη τοῦ Ἀβραάμ, ἀλλά τήν δοκιμάζει μέ τήν ὑπακοή. Τόν προστάζει νά θυσιάσει τόν μονο­γε­νή του, γιά τόν ὁποῖο εἶχε δώσει τόσες ὑποσχέσεις. Καί ὅμως ὁ Ἀβραάμ παραδίνεται στό θεῖο θέλημα, τό ὁποῖο τοῦ ἐπιβάλλει νά βαδίζει στά τυφλά καί νά πράττει πράγματα τῶν ὁποίων ἀγνοεῖ τό νόημα. Ὅταν ἡ ψυχή ἀγαπᾶ τόν Θεό, τότε τόν ὑπακούει. Στόν Παράδεισο ἡ ἁρμονία στίς σχέσεις Θεοῦ καί ἀνθρώπου διαταράχθηκαν ἀπό τή στιγμή πού κλονίστηκε ὁ σύνδεσμος τῆς ἀφοσιώσεως καί τῆς ἀγά­πης. Ἡ ἀνυ­πα­κοή τοῦ Ἀδάμ ἔγινε πρόξενος πολλῶν κακῶν καί τῆς εἰσό­δου τῆς ἁμαρτίας στή ζωή. Ἔπρε­πε ὁ δεύτερος Ἀδάμ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, νά ἐπανενώσει τά διεστῶτα μέ τή δική του «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» ὑπακοή, γιά νά λυτρωθεῖ ἡ ἀνθρω­πό­τη­τα ἀπό τά δεινά τῆς πα­ρα­κοῆςž «ὥσπερ γάρ διά τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἁμαρ­τωλοί κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καί διά τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνός δίκαιοι κα­τα­στα­θήσονται οἱ πολλοί» (Ρωμ. 5,19). Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε μία συ­νε­χής προ­σή­λω­ση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἡ ὁποία πέρασε μέσα ἀπό μιά σειρά γε­γο­νότων, προ­σώ­πων, θεσμῶν, ἐξουσιῶν καί νομικῶν διατέξεων. Ἀποκο­ρύ­φω­μα τῆς ὑπα­κοῆς του ἦταν ἡ σταυρική θυ­σία μέ τήν ὁποία «ἐγένετο τοῖς ὑπακούουσιν αὐτῷ πᾶ­σιν αἴτιος σω­τη­ρίας αἰωνίου» (Ἑβρ. 5,9).

Στόν ὑπάκουο ἐπιβλέπει ὁ Θεός μέ πατρική συμπάθεια. Σ΄ αὐτόν «ἡ ἀγά­πη τοῦ Θεοῦ τετελείωται» (Α΄ Ἰωάν. 2,5). Χαριτωμένος εἶναι ὁ ἄνθρω­πος τῆς ὑπακοῆς καί ἀγα­πη­τός ἀπό ὅλους. Ἡ προσήλωσή του στό νόμο τοῦ Θεοῦ τόν ἑνώνει μέ τό Χριστό καί ὡς δῶ­ρο τοῦ προσκομίζει τόν ἁγιασμό καί τή θεία Χάρη. Ἀ­πεναντίας ὁ παραβάτης καί ἀπει­θής, ἄν καί νομίζει ὅτι ζεῖ ἐλεύθερα, στήν οὐσία εἶναι δοῦλος τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῆς ἁμαρτίας. Κατάληξη τῆς ἀπειθείας εἶναι ἡ περιπέτεια καί ὁ θάνατος. Σ΄ αὐτούς ἐνερ­­­γεῖ «ὁ ἄρχοντας τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος» (Ἐφεσ. 2,2), ὁ ὁποῖος τούς πα­ρα­κινεῖ νά πράτ­­τουν τό θέλημα τῆς σαρκός.

Πίστη τῶν ἀνθρώπων εἶναι, ὅτι κάθε παράβαση καί παρακοή πληρώ­νε­ται ἀκριβά. Τι­μωρός βέβαια δέν εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης καί τῆς μα­κρο­θυμίας, ἀλλά ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου. Ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τή σφαίρα τῆς θεϊκῆς προστασίας, τόσο ἐκτίθεται σέ κινδύνους καί πειρασμούς. Ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ ὅλους, σέβεται ὅμως τήν ἐλευθερία μας. Ἐκεῖ πού δέν τοῦ ἐπιτρέπουμε δέν εἰσέρχεται. Κρούει τή θύρα τῆς ψυ­χῆς μας καί περιμένει τή δική μας ἀνταπόκριση χωρίς νά παραβιάζει. Ἡ ἀθέ­τη­ση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν ἀποστροφή τοῦ προσώπου του. Αὐτή εἶναι ἡ πιό δίκαιη ἀνταπόδοση καί τιμωρία.

Ὅταν ὁ Θεός ἀποσύρει τή Χάρη του, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀπο­γυ­μνω­μέ­νος ἀπό τά «ὅπ­λα τῆς δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 6,7) γίνεται ὑποχείριο τῶν ὀρ­γά­νων τῆς ἀνομίας. Τό βλέ­πουμε στήν καθημερινή πραγματικότητα. Τό δι­δα­σκόμαστε καί ἀπό τήν ἱστορία. Ὅ­σοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τό Θεό κα­τα­στράφηκαν. Ἡ ζωή τους κατάντησε ἕνα μαρ­τύ­­ριο χωρίς κατάληξη. Μέ αὐτή τήν ἔννοια πρέπει νά λάβουμε «τό κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρωμ. 2,3). Ἡ ἀμετανοησία φέρνει τήν ὀργή. Ἡ ἐργασία τοῦ κακοῦ φέρνει τήν θλίψη καί τόν πόνο.

Χωρίς κανέναν δισταγμό μπορεῖ νά πεῖ κανείς ὅτι οἱ σημερινοί ἄνθρωποι εἶναι «τέ­κνα ὀργῆς» (Ἐφεσ. 2,3). Ἡ ἀπείθεια στό νόμο τοῦ Θεοῦ εἶναι τό κύριο χαρακτηρι­στι­κό τῆς ἐποχῆς μας. Ἔχουμε συμβιβαστεῖ μέ καινούργιες «θεότητες», πού κολακεύουν τή σάρκα καί τόν ἐγωισμό μας. Λησμονήσαμε τό χρέος μας ἀπέναντι στόν εὐεργέτη μας Θεό καί ἀγκαλιάσαμε ἐκεῖνον «τόν διάβολο» πού μέ ὕπουλο τρόπο ἀπεργάζεται τήν καταστροφή μας. Ἰσοπεδώσαμε τίς ἠθικές ἀξίες. Υἱοθετήσαμε νέα ἤθη καί νέα «ἰδα­νικά». Στρέψαμε τά νῶτα μας στό Θεό μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουμε τόν προσανατο­λι­σμό μας. Διερωτᾶται κανείς: ποῦ ὀφείλονται ὅλα αὐτά τά φοβερά πού συμβαίνουν στόν κόσμο καθημερινά; Γιατί τόση βία, ἀπανθρω­πιά, ἀπάτη, διαφθορά, κακία; Γιατί τό­σες καταστροφές καί συμφορές; Τήν ἀπά­ντηση δίνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «ὁ μή ἔχων τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ τήν ζωήν οὐκ ἔχει» (Α΄ Ἰωάν. 5,12). Μακριά ἀπό τή ζωή τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει ζωή. Ἐκεῖνος δίνει νόημα καί περιεχόμενο στή ζωή μας. Ἡ ἁμαρτία «ἀποκύει θάνατον» (Ἰακ. 1,15).

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Νά ἐπιδιώκουμε οἱ σχέσεις μας μέ τό Θεό νά εἶναι σχέσεις τέκνων πρός πατέρα. Αὐτή ἡ συγγένεια θά μᾶς βοηθεῖ νά ἐπιστρέφουμε ὅταν ἀτακτοῦμε, καί νά μετανοοῦμε ὅταν ἁμαρτάνουμε. Κι ὅταν ὁ Θεός μᾶς παιδαγωγεῖ, νά γνωρίζουμε ὅτι μᾶς παιδεύει γιά τό συμ­φέ­ρον μαςž ποτέ δέν μᾶς ἐκδικεῖται.