Ημερομηνία:
Τα ακόλουθα αποτελούν τα επαινετά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κατά Θεόν βίου: Κήρυκες που σιωπούν, ξηρή κόμη, πόδια ανυπόδητα που ακολουθούν τα βήματα των αποστόλων, χωρίς να έχουν μαζί τους κάτι το νεκρό πνευματικά, κουρά σύμμετρη, ντύσιμο που να καταδικάζει την υπερηφάνεια... Βάδισμα σταθερό, μάτι που δεν περιπλανιέται, χαμόγελο φιλικό ή μάλλον τέτοιο που να συνετίζει το ασυγκράτητο γέλιο· λόγος που να ανταποδίδει κάποιον άλλο λόγο, σιωπή πολυτιμότερη από λόγο, έπαινος αρτυμένος με άλας όχι για κολακεία αλλά για υπόδειξη του καλύτερου· επίπληξη πιο ποθητή από έπαινο· συμμετρία λύπης και χαράς και ένωση αμφοτέρων· συνύπαρξη ηπιότητας και γενναιότητας, αυστηρότητας και αιδημοσύνης, έτσι που το ένα να μη παραβλάπτεται από το άλλο, αλλά να αναπτύσσονται και τα δύο αλληλοβοηθούμενα.
Και τα εξής που είναι ακόμα μεγαλύτερα και υψηλότερα απ’αυτά: Ο πλούτος μες στη φτώχεια, η αυτάρκεια μες στη στέρηση, η δόξα μες στην ταπείνωση, η δύναμη μες στην ασθένεια, η καλλιτεκνία μες στην αγαμία (αφού οι καρποί των κατά Θεόν καθοδηγουμένων είναι ανώτεροι από των σαρκικών γονέων)· όσοι καλοπερνούν να μη το συνεχίσουν· όσοι στερούνται να το κάνουν για χάρη των ουρανίων· οι λογιζόμενοι μηδαμινοί στον κόσμο, να αισθάνονται ανώτεροι του κόσμου· οι ζώντες εν σαρκί να βιώνουν έξω της σαρκός, διότι επέλεξαν ως αγαθή μερίδα τον Κύριο· οι πτωχοί για τη βασιλεία και βασιλεύοντες εξαιτίας της πτωχείας.
(Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος ΣΤ’, Ειρηνικός Α’, παρ. β’, Migne Ε.Π. 35, 724)
Κήρυγμα:
