"Στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὅπου ἐπικρατοῦσε τό βάπτισμα τῶν ἐνηλίκων, ἔργο τῶν ἀναδόχων (νονῶν), οἱ ὁποῖοι εἴχαν τό ἴδιο φύλο μέ αὐτόν πού ἐπρόκειτο νά βαπτίσουν, ἦταν κυρίως ἡ ἐγγύηση ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία γιά τό ἠθικό χαρακτῆρα τοῦ ὑποψηφίου γιά τό βάπτισμα, ἡ παρακολούθησή του καί ἡ συμπαράσταση κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Γιά τόν λόγο αὐτό ὁ ἀνάδοχος ἐκτός ἀπό βαπτισμένος Χριστιανός ἔπρεπε νά εἶναι κατά κοινή ὁμολογία ἠθικός καί μάλιστα ὥριμης ἠλικίας" (Δ. Μωραΐτη, στήν Θ.Η.Ε., τόμος 3, σελ. 591)
Ὁ ἀνάδοχος ἐγγυᾶται ἀπέναντι στόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία τήν χριστιανική ἀνατροφή τοῦ ἀναδεκτοῦ (τοῦ βαπτιζόμενου), τήν μύησή του στήν ἱερή Θεολογία, ρόλος πολύ πιό σημαντικός ἀπό τό νά τοῦ «βάλει λάδι» ἤ νά τοῦ ἀγοράσει ἕναν χρυσό σταυρό. Ἡ εὐθύνη τῆς ἀναδοχῆς δέν εἶναι κάτι τυπικό, «γιά τό καλό» ἤ γιά κοινωνικές σχέσεις. Ἀντιθέτως εἶναι κάτι πολύ σοβαρό, πολύ πνευματικό καί πολύ ὑπεύθυνο.
