Κυριακή Ε’ Λουκᾶ (παραβολή πλουσίου καί Λαζάρου)

Κυριακή Ε’ Λουκᾶ

(παραβολή πλουσίου καί Λαζάρου)

31 Ὀκτωβρίου 2021

Ζοῦσε κάθε μέρα σε μια δική του πραγματικότητα, σ’ ἕνα κόσμο δικό του, δίχως νά νοιάζεται γιά τό τί συμβαίνει δίπλα του! Ντυνόταν μέ ροῦχα ὄμορφα, πολυτελῆ, «ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καί βῦσσον», μᾶς ἀναφέρει χαρακτηριστικά τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τό ὁποῖο ἀκούσαμε λίγο πρίν. Ἀλλά καί ἡ ζωή του ἦταν ἐξαιρετικά προκλητική, διότι κάθε μέρα ἦταν «εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς». Ἀποτελοῦσε ἕνα πρόσωπο, τό ὁποῖο δέν περνοῦσε στήν ἐποχή καί τήν κοινωνία του ἀπαρατήρητο. Ὁ λόγος φυσικά γιά τόν πλούσιο τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Ἕνας ἄνθρωπος, πού ζοῦσε τήν ζωή του. Γλεντοῦσε, ἔτρωγε, ἔπινε, ὅλα σέ ὑπερθετικό βαθμό καί μέ ποικιλία. Τόσο ὁ πλούσιος, ὅσο καί οἱ ἄνθρωποι οἱ δικοί του, φίλοι, γνωστοί, συγγενεῖς, περνοῦσαν καλά! Μέ μοναδικό προφανῶς σκοπό τό νά ἔχουν μιά καλή, ἄνετη ζωή.

Τό ὄνομα, ἀλήθεια, τοῦ πλουσίου; Ἄγνωστο, ἀκριβῶς γιά νά μᾶς καταδείξει ὅτι συνώνυμο τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ εἶχε γίνει ἡ ἰδιότητα του, ὁ πλοῦτος του, τά ὑλικά του ἀγαθά. Ὅλα τά ὑπόλοιπα δυστυχῶς δέν εἶχαν σημασία, μπροστά στό κυρίαρχο γεγονός τοῦ πλούτου. Κάποια στιγμή, ὅπως εἶναι ἄλλωστε φυσικό καί ἑπόμενο γιά τήν ζωή κάθε ἀνθρώπου, ὁ πλούσιος «ἀπέθανε καί ἐτάφη». Μέ τρόπο πολύ λιτό μᾶς περιγράφει τό Ἱερό Εὐαγγέλιο τό γεγονός τῆς θανῆς του. Ἐνδεχομένως νά ἔγινε μιά μεγαλοπρεπής κηδεία καί ταφή, ὅπως θά ἅρμοζε σ’ ἕναν ἄνθρωπο τῆς τάξης τοῦ πλουσίου. Μπορεῖ νά ἐκφωνήθηκαν ἐπικήδειοι ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο. Ὅμως τίποτε από αὐτά, πού ἵσως νά ἔλαβαν χώρα δεν μᾶς περιγράφει τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.

Ὅλα τά χρόνια, πού ζοῦσε ὁ πλούσιος αὐτός ἄνθρωπος, δίπλα στό ἀρχοντικό του ὑπῆρχε ἕνας πτωχός «ὀνόματι Λάζαρος, κατά τήν παραβολή. Ἐκεῖνος ἦταν ἕνα πρόσωπο πληγωμένο, πάμπτωχο, πού δεν εἶχε τίποτε. Προσπαθοῦσε νά τραφεῖ με τά περισσεύματα ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου. Παρέα του δε ἦταν οἱ κῦνες, τά σκυλιά, πού ἔγλυφαν τίς πληγές στό σῶμα του. Παρά ταῦτα ὁ Λάζαρος ὑπέμεινε καρτερικά, ἐκεῖ δίπλα στό σπίτι τοῦ πλουσίου, δίχως γογγυσμό. Ἐντυπωσιακό τό παράδειγμα τῆς πτωχείας του. Κάποια στιγμή ἀπέθανε καί ὁ Λάζαρος. Βέβαια ἡ δική του ταφή θά ῆταν ἁπλούστατη, δίχως τυμπανοκρουσίες καί θόρυβο. Ἀλλά ἡ εἴσοδος του στήν ἄλλη ζωή, τήν αἰώνια ῆταν πανηγυρική. Ἄγγελοι παρέλαβαν τήν ψυχή του καί τήν ὁδήγησαν στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ, στόν τόπο τῆς εὐφροσύνης καί ἀναπαύσεως, κατά τήν τότε Ἰουδαϊκή ἀντίληψη.

Ἐδῶ ὅμως ἄλλαξαν τά πράγματα γιά τόν πλούσιο τῆς παραβολῆς. Ἀντιστράφηκαν οἱ ὅροι. Κι ἐκεῖνος πλέον βρισκόταν στόν τόπο τῆς βασάνου, ὅπου κυριαρχοῦσαν οἱ τύψεις, οἱ ἀνικανοποίητοι πόθοι, καί ἡ ἔλλειψη κάθε τρυφῆς. Τότε ἦταν ἡ στιγμή, πού ὁ πλούσιος «ἦλθε εἰς ἑαυτόν» καί ζήτησε μονο μιά μικρή ἀνακούφιση ἀπό τήν βάσανο, τήν ὁποία ὑφίστατο ἐκεῖ. Ζήτησε ἀπό τόν Ἀβραάμ νά πέμψει τόν Λάζαρο νά τόν ἀνακουφίσει ἐλαφρά στά χείλη, γιατί ὀδυνᾶται. Ἡ ἀπάντηση ὅμως ἦταν αρνητική, καθώς τότε ἦταν πλέον γιά τόν πλούσιο ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης. Τότε βγῆκε ἔξω ἀπό τόν ψεύτικο κόσμο, στόν ὁποῖο ζοῦσε. Θέλησε βέβαια -κι ἀυτό εἶναι δεῖγμα καλωσύνης- νά βοηθήσει τά ἀδέλφια του, τά ὁποῖα ἔκαμαν τήν ἴδια ἄσωτη ζωή μέ ἐκεῖνον πάνω στή γῆ. Ζήτησε ἐκ νέου ἀπό τόν Ἀβραάμ νά στείλει τόν Λάζαρο νά τούς προειδοποιήσει, ὥστε νά μετανοήσουν, νά μή τιμωρηθοῦν. Εἶπε μάλιστα χαρακτηριστικά ὅτι ἐάν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπό τούς νεκρούς καί τούς μιλήσει θά πιστέψουν. Γιά νά λάβει ὅμως καί πάλι άρνητική ἀπάντηση άπό τόν Ἀβραάμ, λέγοντας ὅτι ἔχουν τόν Μωυσῆ καί τους προφήτες, ἔχουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ γιά να τους καθοδηγοῦν. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν κάποιος ἀναστηθεῖ ἀπό τους νεκρούς δέν θά τόν ἀκούσουν, ἐφόσον δέν ἔχουν ἐγκολπωθεῖ καί πιστέψει τίς ἀλήθειες, τά λόγια τοῦ Θεοῦ.

Πολύ ἰσχυρές οἱ ἀντιθέσεις μεταξύ πλουσίου καί Λαζάρου, ὡς πρός τόν τρόπο ζωῆς, ἀλλά καί ὡς πρός τήν κατάληξη τους! Ἀλλά καί πόσο ἔντονη ἦταν ἡ ἀδιαφορία τοῦ πλουσίου γιά τόν Λάζαρο. Κανένα ἐνδιαφέρον γιά τόν πονεμένο καί πτωχό ἄνθρωπο δίπλα του. Παρά μόνον ὅτι τόν ἄφηνε να τρὠει κάτι ἀπό τά ψιχουλα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι του. Πόσο πραγματική σκληρή εἶναι ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἀπαξίωση τοῦ ἀνθρώπου, πού νομίζει πώς ἔχει τά πάντα ἤ φρονεῖ ὅτι ἔχει κατακτήσει τά πάντα, πρός τόν συνάνθρωπο, μάλιστα δε τόν πτωχό καί πληγωμένο. Γεμάτος ἀπό ἀλαζονεία ὁ πλούσιος, χαμένος μέσα στόν ἀπατηλό ἐπίγειο παράδεισο του ἀδιαφορεῖ, πληγώνει μέ τήν ἔλλειψη ἀγάπης ἀκόμη περισσότερο τόν διπλανό του καί τελικά τά χάνει ὅλα.

Πόσο διαδακτικό τό παράδειγμα τοῦ πλουσίου! Παράδειγμα πρός ἀποφυγήν, ἀλλά καί πρός ὑπενθύμιση ὅτι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας περνάει μέσα ἀπό τούς ἄλλους, μέσα ἀπό τόν πλησίον μας, ὅποιος κι ἄν εἶναι. Εἴτε εἶναι γείτονας, ἀδελφος, ξένος, φτωχός, πλούσιος, ζητιάνος, ἀδιάφορος σέ μᾶς, ἄγνωστος, περαστικός, διαφορετικός, ἀντίπαλος μερικές φορές ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο. Δεν ἔχουν σημασία οἱ ταμπέλες καί οἱ ἰδιότητες. Ὅποιος κι ἄν εἶναι, εἶναι «ὁ ἐλάχιστος ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ», δέν εἶναι ἐχθρός μας, γιά μᾶς ὁ ἄλλος εἶναι «ὁ Θεός μας», ἡ ἀφορμή καί ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας μας. Γι’ αὐτό καί θά πρέπει νά ἐνδιαφερθοῦμε, νά ἀγαπήσουμε, νά συγχωρήσουμε, νά νοιαστοῦμε, νά σταθοῦμε δίπλα στίς πνευματικές καί ὑλικές ἀνάγκες του μέ πνεῦμα θυσίας.

Μήν ἐπικαλεστοῦμε ποτέ ὅτι δέν ξέραμε ἤ δέν καταλάβαμε! Δίπλα μας εἶναι ὁ κάθε ἀδελφός μας! Δίπλα μας εἶναι ὁ Παράδεισός μας! Καί ὁ Παράδεισός μας εἶναι ὁ πλησίον συνάνθρωπος μας! Ἐκεῖνος θά μᾶς δώσει πρῶτος τό κλειδί καί τό εἰσιτήριο τοῦ Παραδείσου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ!

ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ LINK