Κυριακή ΣΤ’ Λουκᾶ (τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν)

Κυριακή ΣΤ’ Λουκᾶ

(τοῦ δαιμονιζομένου τῶν Γαδαρηνῶν)

24 Ὀκτωβρίου 2021

Εἶχε γίνει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς! Κανείς σχεδόν δέν τολμοῦσε νά περάσει ἀπό τό σημεῖο, ὅπου βρισκόταν ὁ δαιμονισμένος τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν. Ἀλλά Ἐκεῖνος, πού ἐξουσιάζει «ἐπιγείων καί καταχθονίων», καθώς πέρασε ἀπό τήν ἀντίπερα ὄχθη τῆς Γαλιλαίας στήν περιοχή τῶν Γαδαρηνῶν συνάντησε αὐτόν τόν ἄνδρα. Συνάντησε το πληγωμένο πλάσμα Του, πού τόσο εἶχε ταλαιπωρηθεῖ ἀπό τήν ἐπιρροή τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, τοῦ παμπόνηρου διαβόλου. Τόσο πολύ, ὥστε νά μή ντύνεται μέ ροῦχο, ἀλλά νά κυκλοφορεῖ γυμνός, νά μή κατοικεῖ σέ σπίτι, ἀλλά μέσα στα μνήματα τῶν νεκρῶν, ὡς ἄλλος ζωντανός νεκρός κι ἐκεῖνος κυκλοφοροῦσε καί τρομοκρατοῦσε τούς πάντες, ἔσπαζε μέ μιά ἀλλόκοτη δύναμη τίς ἁλυσίδες μέ τίς ὁποῖες τόν περιόριζαν καί περιφερόταν άπό δῶ καί ἀπό κεῖ βασανίζοντας τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, ὑπό τήν ἐπιρροή τῆς λεγεώνας τῶν δαιμονίων πού εἶχαν φωλιάσει στήν ψυχή καί τό σῶμα του.

Ὁ Μοναδικός, πού Τόν πλησιάζει ἄφοβα εἶναι ὁ Χριστός μας. Ἔρχεται κοντά στόν δαιμονισμένο, ὥστε πλέον νά φοβᾶται το δαιμόνιο, πού τόν εἶχε καταλάβει. Ἀπόδειξη τοῦ φόβου τοῦ διαβόλου πρός τόν Παντοδύναμο Διδάσκαλο ἀποτελεῖ ἡ ἐρώτηση, πού ἀπευθύνει το δαιμόνιο διά στόματος τοῦ ἄνδρα ἐκείνου πρός τόν Ἰησοῦ∙ «τί ἐμοί και σοί Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου»; Ὁ ἴδιος ὁ διάβολος ὁμολογεῖ τήν ἀδυναμία του μπροστά στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Μάλιστα δε Τόν παρακαλεῖ «δέομαί σου μή με βασανίσῃς», γνωρίζοντας ὅτι θά τιμωρηθεῖ ἀπό μονός του γιά τίς πολλές ἁμαρτίες καί τήν ἀμετανοησία του. Δέν ἔχει διάθεση νά ὑπηρετήσει τόν Κύριο, ἀλλά οὔτε καί νά λάβει κάποια εύεργεσία ἀπό τον Θεό.

Ἀντίθετα ὁ παμπόνηρος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ἡ λεγεώνα ἐκείνη τῶν δαιμονίων, πού εἶχε καταλάβει τόν δυστυχισμένο ἄνδρα, ζητᾶ ἄδεια ἀπό τόν Χριστό γιά νά ἐξέλθει ἀπό κεῖνον καί νά εἰσέλθει σέ μιά ἀγέλη χοίρων, πού παράνομα κάποιοι ἔβοσκαν ἐκεῖ κοντά, ὥστε να συνεχίσει ἔτσι τό καταστροφικό του ἔργο. Μόλις δε ἔλαβε τήν ἄδεια καί εἰσῆλθε στούς χοίρους, τά δύσμοιρα ζῶα ὅρμησαν «κατά τοῦ κρημνοῦ» καί πνίγηκαν στήν λίμνη.

Οἱ βόσκοντες βέβαια τούς χοίρους, ἀντί νά συγκλονιστοῦν ἀπό τό γεγονός αὐτό, πῆγαν στήν πόλη τῶν Γαδαρηνῶν, ἐνημέρωσαν τους πολίτες τῆς περιοχῆς γιά τά ὅσα συνέβησαν καί ἐπέστρεψαν πλέον ὅλοι μαζί, ὄχι γιά νά εύχαριστήσουν τον Ἰησοῦ γιά τό μέγα θαῦμα τῆς ἀπαλλαγῆς τους ἀπό τήν βάσανο τοῦ δαιμονιζομένου, ἀλλά γιά νά Τόν παρακαλέσουν «νά ἐξέλθει ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν», να φύγει ἀπό τήν πόλη τους. Ἔδιωξαν τόν Εὐεργέτη τους, ἐπιδεικνύοντας μιά ὕψιστη μορφή ἀχαριστίας.

Θά ἔπρεπε ἀντιθέτως νά ἔχουν μείνει ἔκθαμβοι ἀπό τό μεγαλειῶδες γεγονός τῆς συγκλονιστικῆς ἀλλαγῆς τοῦ δύστυχου ἐκείνου ἄνδρα. Καί μόνο τό θέαμα τοῦ πρώην δαιμονισμένου νά κάθεται «ἱματισμένος καί σωφρονῶν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ», θά ἔπρεπε νά τούς ἔχει δημιουργήσει αἰσθήματα θαυμασμοῦ, συγκλονισμοῦ καί ὁμολογίας πίστεως στήν Παντοδυναμία τοῦ Κυρίου. Ἀκόμη δε καί εὐχαριστίας, ὄχι φόβου καί ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Χριστό.

Τελικά ὅποιος πλησιάζει τόν Χριστό δέν θά πρέπει νά φοβᾶται ὅτι θά χάσει κάτι, ἀλλά τό ἀντίθετο ὅτι θά βγει κερδισμένος. Ἤ μᾶλλον θά χάσει κάτι∙ τά πάθη, τίς ἀδυναμίες του, τήν ἁμαρτία του, πού τόν κρατᾶ ὑποδουλωμένο. Ἔτσι θά κερδίσει τήν καλύτερη ἐκδοχή τοῦ ἑαυτοῦ του, θά εἰρηνεύσει ἡ ψυχή του, θά φύγει ἡ ταραχή πού γεννᾶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό, θά ζεῖ μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς παρουσίας τοῦ Ὑψίστου, σώφρων, γαλήνιος, ντυμένος μέ τήν θεία χάρη!

Πόσο ἀφήνουμε πολλές φορές ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τόν ἑαυτὀ μας νά βασανίζεται μακρᾶν τοῦ Θεοῦ! Ἄλλος βυθίζεται σέ ἕνα ἀτέρμονο κυνήγι τῆς ὕλης, θεοποιῶντας τά ὑλικά ἀγαθά γενόμενος πλεονέκτης, κυνηγῶντας κτήματα, χρήματα, διαμερίσματα, τό ἄνομο ἀτομικό συμφέρον. Ἄλλος γίνεται κτηνώδης αφήνοντας τόν ἑαυτό του ἔκθετο σέ μιά ἠδονική καί σαρκική ἀντίληψη τῆς ζωῆς καί τῶν ἄλλων. Ὀρισμένοι δε φθάνουν μέχρι καί τό ἔγκλημα εἰς βάρος τῶν συνανθρώπων τους ἤ τήν ποικίλης μορφῆς κακοποίηση. Ἤ ἀκόμη ἀκόμη καποιοι ἀγαποῦν τήν κενή δόξα, τήν ἄνομη ἀνέλιξη, καταπατῶντας τά δικαιώματα τῶν συμπολιτῶν καί τῶν πλησίον τους.  Ἄλλοι κατατρώγουν τίς σάρκες τῶν ἀδελφῶν, τῶν συνανθώπων τους κατακρίνοντας καί καταργῶντας τόν νόμο τῆς ἀγάπης καί ἐπιείκειας.

Ὁ ἄνθρωπος ὅμως πού ἀφήνεται στά χἔρια τοῦ Θεοῦ, ἀνοίγει τά κατάβαθα τῆς ψυχῆς του στόν Θεό, τόν ἀγγίζει ἡ θεία χάρις, τόν ἀλλοιώνει μέ τήν «καλήν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», τόν γεμίζει εἰρήνη, βαθιά ἐσωτερική ἀνάπαυση καί τόν στηρίζει στό ταξίδι μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα τῆς ζωῆς. Πόσα θαύματα ἔχουμε ζήσει, ἔχουμε διαβάσει στούς βίους τῶν Ἁγίων, ὅπου πολλοί ἐξ αὐτῶν μετετράπησαν ἀπό ἀγρίους σέ Ἁγίους. Ἀλλά τό ἔχουμε δεῖ νά γίνεται πράξη σέ πολλούς ἁπλούς καθημερινούς ἀνθρώπους, πού ἄνοιξαν τήν καρδιά τους, ἀπέρριψαν τήν ἁμαρτία τους, ἀναστήθηκαν, ἄλλαξαν ζωή. Τά Ἱερά Ἐξομολογητήρια ἔχουν νά ὁμολογήσουν πλήθη τέτοιων θαυμάτων!

Εἶναι λοιπόν στό δικό μας χέρι νά διαλέξουμε.. τήν ταραχή τῶν «ὁδῶν μακρᾶν τοῦ Θεοῦ», ὅπως ἔλεγε ὁ προφήτης καί βασιλιάς Δαυίδ ἤ τήν ἐπιστροφή τῶν ψυχῶν μας «εἰς τήν ἀνάπαυσιν τους»; Ἄς κάνουμε τήν καλύτερη ἐπιλογή, τήν γαλήνη στό ὑπήνεμο λιμάνι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ!  

ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ LINK