Κυριακή Η’ Λουκᾶ (Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη)

Κυριακή Η’ Λουκᾶ

(Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη)

14 Νοεμβρίου 2021

Σέ μία ἀπό τίς πάμπολλες περιοδείες Του ἀνάμεσα στόν λαό, πλησίασε τόν Χριστό μας, μέ φιλοπερίεργη διάθεση, ἐλαφρῶς πειρακτική, εἰρωνική, θέλοντας νά Τόν δοκιμάσει. Τόν ἐρώτησε «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;», «τί νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;». Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἀποστομωτική, μέσα ἀπό τόν δικό Του αἰώνιο νόμο, πού ὡς Νομοθέτης ἔδωσε στους ἀνθρώπους, ἀφοῦ πρώτα ἐρωτᾶ τόν νομικό, θέτοντας τον πρό τῶν εὐθυνῶν του.. «ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;», τί διαβάζεις τοῦ λέγει στήν Παλαιά Διαθήκη, τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ; Ὁπότε ἀναγκάζεται ὁ νομικός νά ἀποκριθεῖ στόν Χριστό ἀπαντῶντας ὅτι δύο εἶναι οι μεγάλες ἐντολές: «ἀηαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχῦός σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Σωστά ἀποκρίθηκες ἡ συμπληρωματική ἀπάντηση τοῦ Κυρίου. Ἔτσι ζῆσε, μ’ αὐτόν τόν τρόπο πορεύου στήν ζωή.

Βέβαια ὁ νομοδιδάσκαλος ἤθελε νά διακαιώσει τόν ἑαυτό του, γι’ αὐτό καί πάλι ρωτᾶ, ποιός εἶναι ὁ πλησίον του, «τίς ἐστί μου πλησίον;», λέγει χαρακτηριστικά. Καί ἀκολουθεῖ ἀπό τόν Χριστό μας ἡ αἰώνια κατάθεση τούτης τῆς μοναδικῆς καί ἀνυπέρβλητης παραβολῆς τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, πού ἔχει ἐμπνεύσει γενιές καί γενιές, πλήθη ἀνθρώπων, σέ κάθε ἐποχή καί σέ κάθε ἐπιστητό τοῦ κοινωνικοῦ βίου.

Ἕνας ἄνθρωπος, λέγει ὁ Χριστός κατέβαινε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχώ κι ἔπεσε στά χέρια ληστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τόν καταλήστεψαν, τόν χτύπησαν καί τόν ἄφησαν ἡμιθανῆ στήν ἄκρη τοῦ δρόμου. «Κατά συγκυρίαν δέ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ» καί μόλις τόν εἶδε τόν προσπέρασε φοβούμενος προφανῶς μή τοῦ συμβεῖ κάτι καί τοῦ ἴδιου. Λίγο πιό μετά ἕνας λευΐτης, ἄνθρωπος ἀφιερωμένος στήν διακονία καί τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ἰουδαϊκή ἀντίληψη, πέρασε κι ἐκεῖνος ἀπό τό σημεῖο, ὅπου βρισκόταν πληγωμένος ὁ ταξιδιώτης. Ὁ λευΐτης τόν πλησίασε, τόν εἶδε, κατάλαβε τί εἶχε συμβεῖ κι ἔφυγε ἀμέσως ἀπό κεῖ. Μόνο ἕνας Σαμαρείτης, κατά τό γένος, πού περνοῦσε ἀπό τήν περιοχή, μόλις εἶδε τόν πληγωμένο ἄνθρωπο τόν σπλαγχνίσθηκε, ἔσκυψε δίπλα του, περιποιήθηκε τίς πληγές του «ἐπιχέων ἔλαιον καί οἶνον», τόν ἐπεβίβασε στό ζῶο του, μέ τό ὁποῖο μετακινοῦνταν, τόν πῆγε σέ ἕνα κοντινό πανδοχεῖο τῆς ἐποχῆς. Στάθηκε ὁλονυκτῖς στό προσκέφαλο του καί ὅταν ἔπρεπε νά ἀνχωρήσει τήν ἑπόμενη μέρα, ἔδωσε ἐντολή στόν πανδοχέα νά περιποιηθεῖ τόν ἄνθρωπο, πληρώνοντας τον παράλληλα, ἀλλά καί δίδοντας του ἐπιπλέον χρήματα γιά ὅ,τι χρειαστεῖ.

Μ’ αὐτή τήν παραβολή ἀπαντᾶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ αἰώνιος Διδάσκαλος στό ἐρώτημα ποιός εἶναι ὁ πλησίον ἄνθρωπος, ἀφοῦ πρῶτα ἐξάγει τό μήνυμα τῆς παραβολῆς ἀπό τον ἴδιο τόν νομικό. Ὅτι ὁ «ποιήσας τό ἔλεος μετ’ αὐτοῦ», δηλαδή ὁ Καλός Σαμαρείτης εἶναι ἐκεῖνος πού ἔδειξε ἀγάπη, εἶναι ὁ στοργικός καί κοντινός συνάνθρωπος.

            Ἡ ἀπάντηση στό πρῶτο ἐρώτημα τοῦ νομοδιδασκάλου, «τί νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή» ἀπαντήθηκε μέ τά τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ μας περί πλησίον. Ὅτι ὅ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, πού δείχνει ἔλεος καί συμπόνοια εἶναι ἐκεῖνος πού θα κληρονομήσει τελικά τήν αἰώνια ζωή. Ἄλλωστε ὁτιδήποτε κάνουμε στήν ζωή μας ἔχει προοπτική αἰωνιότητας. Τό ἀποτέλεσμα καί τό ἀποτύπωμα του δέν μένει στά στενά ὅρια αὐτοῦ ἐδῶ τοῦ κόσμου. Ἀλλά ἐκτείνεται στήν αἰώνια ζωή. Πόσο θεολογικά καί θυμόσοφα τό λέει ὁ λαός μας.. «ὅτι ὁ Παράδεισος καί ἡ Κόλαση ἀπό δῶ ξεκινοῦν».

            Ἡ ἀπάντηση αὐτή μᾶς δείχνει περίτρανα ποιός εἶναι ὁ δρόμος γιά τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Εἶναι ἡ ἀσφαλῆς ὁδός τῆς ἀγάπης, τοῦ ἐλέους. Πόσο δυνατά μᾶς τό ὑπενθυμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «ἰλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». Σκόρπισε ἀγάπη παντοῦ, ἀδελφέ μου. Ἡ ἀγάπη μένει, ὅταν ὅλα τ’ ἄλλα χάνονται. Ἀγάπη στόν πονεμένο, τόν θλιμμένο, τόν μοναχικό, τόν ἐγκαταλελειμένο. Ἀγάπη καί σ’ αὐτόν πού σέ πίκρανε, σε ἀδίκησε, σέ συκοφάντησε, σέ προσέβαλε. Δῶσε ἀγάπη στόν κατάστικτο ἀπό πληγές συνάνθρωπο.. εἴτε ἄστεγος εἶναι, εἴτε ἔχει οἰκονομικά προβλήματα, δέν ἔχει νά θρέψει τήν οἰκογένεια του, νά ξεχρεώσει τούς λογαριασμούς καί τά δάνεια. Ἄς μήν κλειστοῦμε στούς ἑαυτούς μας καί νά προσπερνοῦμε τούς πληγωμένους, ὅπως ὁ ἱερεύς καί ὁ λευΐτης τῆς πραβολῆς. Ἀλλά ἀντίθετα, ὅπως ὁ Καλός Σαμαρείτης νά συνδράμουμε καί τόν ξένο, τόν ὀρφανό, κάθε ἄνθρωπο.

 Ἅς θυμηθοῦμε κάτι πού ἔλεγε πολύ χαρακτηριστικά ἕνας σύγχρονος Ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης: «Νά μή σκέπτεστε μόνο τί θά φᾶτε, τό τί θά φορέσετε καί τί μεγάλο σπίτι θά χτίσετε. Νά κτυπᾶτε τίς πόρτες τῶν φτωχῶν, τῶν ἀρρώστων, τῶν ὀρφανῶν. Περισσότερο νά προτιμᾶτε τά σπίτια τῶν θλιμμένων, παρά τῶν χαρούμενων. Ἐάν κάνετε καλά ἔργα, θά ἔχετε μεγάλο μισθό ἀπό τόν Θεό».

            Τό εἰσιτήριο τῆς αἰώνιας ζωῆς τό παίρνουμε ἀπό τούς ἀδελφούς μας, ἀπό τόν νόμο τῆς ἀγάπης.. ὅπως τό ἔλεγε ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «ἡ σωτηρία μας περνάει μέσα ἀπό τούς ἄλλους»!  

ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ LINK