Κυριακή Ε' Νηστειών

Διδαχή τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Ἑβρ. θ.11-14)

Σύμβολα καί τύποι τῶν προσώπων καί γεγονότων τῆς Καινῆς Δια­θήκης, ἀγαπη­τοί μου Χριστιανοί, ἦταν ὅλα ὅσα εἶχε ἡ Παλαιά Δια­θή­κη. Ἡ σκηνή τοῦ Μαρτυ­ρίου, ἡ ἑπτάφωτη λυχνία, ἡ πρόθεση τῶν ἄρτων, τό καταπέτασμα, τό χρυσοῦν θυμιατήριον, ἡ κιβωτός τῆς διαθήκης καί ἐκεῖνα πού περιεῖχε, δηλαδή ἡ χρυσή στάμνα μέ τό μάννα, ἡ ράβδος Ἀα­ρών ἡ βλαστήσασα, οἱ δύο πλάκες τῆς Διαθήκης, ἀνῆκαν ὅλα στή σκη­νή, ἡ ὁποία ἦταν τύπος τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς, τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας. Μέγας Ἀρ­χιερεύς τῆς ἀλη­θινῆς σκηνῆς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος διά τοῦ Σταυροῦ προσέφερε τόν ἑαυτό του θυσία καί ἄνοιξε εἴσοδο γιά ὅλους μας στά ἅγια τῶν ἁγίων. Ὁ Ἀρχιερεύς τοῦ νόμου δέν μποροῦσε νά ἀνα­βι­βά­σει στήν τε­λειό­τητα τήν συνείδηση τῶν προσφερό­ντων τά δῶρα. Μόνον ὁ Ἰησοῦς Χρι­στός μέ τή θυσία του μέσω τῆς ἴδιας του τῆς ζωῆς θεώνει τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στήν μετά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ἕνωση.

Ἡ μείζων καί τελειοτέρα σκηνή εἶναι ἡ σάρκα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, στήν ὁποία ἐσκήνωσε «πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος» (Κολ. 2,9). Εἶναι σκηνή «ἐχειρο­ποίη­τος», διότι δέν τεχνουργήθηκε ἀπό ἀνθρώπινα χέ­ρια. Δέν ἀνήκει στήν κτίση γιατί δέν ἔγι­νε μέ τούς φυσικούς νόμους, ἀλλά πλά­σθηκε ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς ἀειπαρ­θέ­νου Μαρίας καί μέ τήν ἐπέ­λευ­ση τοῦ Παναγίου Πνεύματος (Λουκ. 1,35). Μέσα στή σκηνή αὐτή δέν ἔγι­­νε συμβολική θυσία μέ τά αἵματα τράγων καί μόσχων, ἀλλά ἀληθινή θυ­σία τοῦ ἰδίου τοῦ θύτου Ἀρχιερέως, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθε σ΄ αὐτή προσφέ­ρο­ντας τό ἴδιο του τό αἷμα. Ἡ θυσία του εἶναι αἰώνια, γι΄ αὐτό προσφέρει αἰώ­­νια λύτρωση ἀπό τή δουλεία τοῦ σατανᾶ. Ὁ ραντισμός τῶν ἀνθρώπων μέ τό αἷμα τῶν ζώων ἦταν συμβο­λι­­σμός καί τύπος τῆς ἐκχύσεως τοῦ αἵ­μα­τος τοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου δικαιώθηκε καί καθαρίσθηκε τό ἀνθρώ­πι­νο γένος ἀπό τήν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας. Τό αἷμα τοῦ Χρι­στοῦ καθαρίζει τήν ψυχή καί τό σῶμα ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί ζωογονεῖ τήν ὕπαρξή μας.

Στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας ἐπαναλαμβάνεται ἡ θυσία τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ μεγάλη καί μοναδική θυσία τοῦ Γολγοθᾶ! Ἡ θεία Λειτουργία δέν εἶναι ἕνας ἁπλός τύπος ἤ μιά ἱστορική ἀνάμνηση τοῦ πάθους τοῦ Κυ­ρίου. Εἶναι ἡ ἀναίμακτη ἐπανάληψη τῆς θυσίας του. Ποιός ἀνθρώπινος νοῦς μπορεῖ νά κατανοήσει πῶς τό ψωμί μετά τήν εὐλογία γίνεται Σῶμα Χρι­­στοῦ καί πῶς τό κρασί γίνεται Αἷμα Χριστοῦ; Πῶς τό ἕνα Σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ τήν ἴδια ὥρα βρίσκεται στά δεξιά τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ Πατρός στά οὐράνια καί στά μυριάριθμα θυσιαστήρια τῶν Ὀρθοδόξων ἐπί τῆς γῆς; Καί πῶς ὁλόκληρο τό εὐλογηθέν ψωμί εἶναι Σῶμα Χριστοῦ, ἀλλά καί κάθε με­ρίδα ἔστω καί πολύ μικρή; Πῶς μασιέται μέ τά δόντια καί κατεβαί­νει μέ­σω τοῦ φάρυγγος στό στομάχι ἡ θεωμένη σάρκα τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ; Μέ­γα εἶναι τό μυστήριο τῆς φι­λαν­θρω­πίας τοῦ Θεοῦ. Ὅλα οἰκονομοῦνται γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός ταπεινώνεται γιά τή δι­κή μας ἀνύψωση. Στό μυ­­στήριο αὐτό οὔτε ἡ ἀπόδειξη χωρεῖ οὔτε ἡ ἔρευνα βρίσκει τό­πο. Πίστη θερ­μή χρειάζεται πού νά νικᾶ καί τῆς λογικῆς τήν ἔνταση καί τῶν αἰ­σθή­­σεων τίς προσβολές.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμφωνεῖ μέ τή διδασκαλία τοῦ Ἰωάννου, ὅτι «τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω­άν. 1,7). Τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει λυτρωτική ἀξία. Μέσω αὐτοῦ δικαιω­νό­­μαστε (Ρωμ. 5,9), ἐξαγοραζόμαστε (Γαλ. 3,13) γινόμαστε Ἐκκλησία τοῦ Θε­­οῦ (Πράξ. 20,28). Μέ αὐτό καταγγέλουμε τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ καί δια­κη­ρύττουμε τήν ἔλευσή Του. Μέ τήν κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵμα­τος τοῦ Χριστοῦ γινόμαστε ἕνα μέ τό Χριστό. Ρέει στό σῶμα μας τό δικό του Αἷμα. Γεμίζουν τά κύτταρά μας μέ τή δική του ζωή. Ἡ φθαρτή μας φύ­ση θεώνεται. Ἐκεῖνος λέγει: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷ­μα ἔχει ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 6,54).

Ὁ Χριστός φέρνει χαρά καί εὐφροσύνη στήν καρδιά μας. Ἁγιάζει τή σκέψη. Στη­ρί­ζει τό σῶμα. Φωτίζει τίς αἰσθήσεις. Μεταγγίζει τήν ἀφθαρ­σία τοῦ δικοῦ του Σώ­μα­τος μέ τήν καλή μετουσία τῶν ζωοποιῶν μυστικῶν δω­ρημάτων.

Σέ κάθε θεία Λειτουργία ὁ ἱερεύς μᾶς καλεῖ νά μεταλάβουμε Σώ­μα­τος καί Αἵματος Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Λάβετε, φάγετεž τοῦτό μού ἐστι τό σῶμα, τό ὑπέρ ὑμῶν κλώμενον»ž «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντεςž τοῦτό ἐστι τό αἷμα μου, τό τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό ὑπέρ ὑμῶν καί πολλῶν ἐκχυνόμενον». Εἶναι ἡ πρόσκληση τοῦ ἴδιου τοῦ μεγάλου Ἀρ­χιε­ρέως γιά τή ζωή καί τή σωτηρία μας. Ἄς ἑτοιμασθοῦμε ψυχικά μέ τό λουτρό τῆς μετανοίας, ἄς στολίσουμε τήν ψυχή μας μέ τή λαμπρότητα τῶν καλῶν ἔργων κι ὕστερα ἄς προσέλ­θου­με στό Μυστήριο τῆς ζωῆς «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης». Ὄχι ἀψή­­φιστα καί ἐπιπόλαια. Ὄχι πιεζόμενοι καί ἀναγκαζόμενοι. Ἐλεύθερα καί συνειδητά. Ἡ θεία Κοινωνία δέν εἶναι σύμβολο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού θυσιάζεται γιά νά καταφλέξει τά ἐγκλήματα τῆς ἁ­μαρ­τίας πού ὑπάρχουν μέσα στή δική μας σάρκα καί στή δική μας ψυχή. Ὅταν καί πάλι θά πλησιάσουμε τό ἅγιο Πο­τή­ριο μέ ταπείνωση ἄς ψελλί­σου­με πρός τόν Κύριο: «Ἰδού βαδίζω πρός θείαν Κοι­νω­νίανž Πλαστουργέ, μή φλέξῃς με τῇ μετουσίᾳ».

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Ἄς φέρουμε καί στό δικό μας ἔνσαρκο ναό τό μεγάλο Ἀρ­χιερέα Χριστό νά τόν ἁγιάσει καί νά τόν εὐλογήσει. «Εὐ­­λο­γημένος ὁ ἐρχόμενος ... Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν.