ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 2015

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ (186)

ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης

τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Φθιώτιδος

Πρός τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν περιούσιο λαό

τῆς ἡρωοτόκου καί ἁγιοτόκου Φθιώτιδος.

Χάρις ὑμῖν, δύναμις καί φῶς Ἀναστάσεως πληθυνθείη!

Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

«Ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως».

Ἐκατοντάδες ἑκατομμυρίων στόματα ἀπό τή μιά ἄκρη τῆς γῆς ὡς τήν ἄλ­λη γεμίζουν σήμερα μέ τό χαρούμενο «Χριστός Ἀνέστη». Ἀκόμα καί οἱ ἀδιά­φο­ροι ἀπέναντι στήν πίστη παρασυρόμενοι ἀπό τό ξεχείλισμα τῆς μυριό­στο­μης χαρᾶς, ἐπαναλαμβάνουν, ἴσως μηχανικά, «Ἀληθῶς ἀνέστη».

Καί αὐτή ἡ ἄλογη καί ἄψυχη πλάση ἑνώνει μαζί μας τήν φωνή της, γιά νά ἐπαναλάβει μέ μυρίους δικούς της τρόπους τό παγχριστιανικό χαρμόσυνο μή­νυ­μα. «Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὅτι Χριστός ἀνέστη καί Ἅδης ἐσκυλεύθη».

Ἐκεῖνο πού τό ἀναστάσιμο πρωϊνό «τῆς μιᾶς τῶν Σαββάτων» ἐλέγετο μέ φόβο λόγῳ τῆς γενικῆς συνωμοσίας, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ φόβου καί τοῦ μίσους, σήμερα συνθέτει μιά παναθρώπινη συμφωνία χαρᾶς, πού ἀγκαλιάζει καί σείει τόν κόσμο ὁλόκληρο.

Τό «Χριστός Ἀνέστη» δέν εἶναι μόνο ἕνας παγκόσμιος χριστιανικός χαι­ρε­τι­σμός, ἀλλά μιά καινούργια περί κόσμου, ζωῆς καί αἰωνιότητος κοσμο­θεω­ρία, πού ἄλλαξε τήν ἱστορία καί ριζιδόν ἀνανέωσε τή ζωή.

 Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνέτρεψε τήν πρώην κατάρα τῆς Εὔας καί διά τοῦ θανάτου ἔφερε τήν ζωή. Ὁ Χριστός «θανάτῳ θάνατον πα­τή­­σας, ζωήν ἡμῖν ἐδωρήσατο».

Μήπως ὅμως ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως καί ὁ χαιρετισμός της ἔχουν κατα­ντή­σει κάτι τό πολύ αὐτονόητο; Μήπως ἡ ψυχή μας ἐπηρεασμένη περισ­σό­τε­ρο ἀπό τον διάκοσμο τοῦ γεγονότος τῆς πασχαλινῆς ἑορτῆς δέν ἀντιλαμβάνεται τήν οὐσία τῆς Ἀναστάσεως;

Πῶς ξεκίνησαν οἱ Μαθηταί νά διαδίδουν τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως; Ἐκεῖ­νοι πρῶτοι «εἶδαν καί ἐπίστευσαν» (Ἰω. 20,8) καί ὕστερα ἐπιβεβαίωσαν τούς ὑπο­­­λοίπους Μαθητές «ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. 24,34). Τούς ἐξή­γη­σαν, ὅτι ἡ Ἀνάσταση δέν ἦταν φαντασιοπληξίες καί ψευδαισθήσεις, ἀλλά χειρο­πια­στό γεγονός. Καί μέ ἄλλες πολλές ἀποδείξεις, πού ἀκολούθησαν, ἠμπο­ροῦ­σαν μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα νά λέγουν: «ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἐωράκαμεν τοῖς ὀφθαλ­­­μοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄ Ἰω. 1,1). Ἡ Ἀνάσταση ἔγινε ἡ βαθειά τους πεποίθηση, πού τήν ἐπεσφράγησαν μέ μαρτυ­ρι­κό θάνατο.

Τό «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» ἦταν γιά τούς Ἀποστόλους καί εἶναι γιά ὅλους ἐμᾶς τούς Χριστιανούς μιά αὐθεντική ἱστορική πραγματικότητα, πού μᾶς δεσ­μεύ­ει νά βροντοφωνάξουμε πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις τήν Ἀνάσταση τοῦ Χρι­­στοῦ. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι μήνυμα χαρᾶς, ἀλλά καί χρέους. Ὅπως οἱ Ἀπό­στο­λοι διεκήρυτταν: «οὐ δυνάμεθα ἡμεῖς ἅ εἴδομεν καί ἠκούσαμεν μή λαλεῖν» (Πραξ. 4,20), ἔτσι καί ἐμεῖς νά κηρύττουμε τήν Ἀνάσταση καί νά εὐθυγραμ­μί­ζου­­με τήν ζωή μας μέ τό μήνυμα τῆς νέας ζωῆς, πού φέρνει στόν κόσμο ἡ Ἀνά­στα­ση τοῦ Χριστοῦ.    

Ἐάν συγκρίνουμε τό πῶς ἐννόησαν οἱ Μαθηταί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χρι­στοῦ, μέ τό πῶς ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι χριστιανοί ἀντιλαμβανόμαστε τό μέγα γε­γο­νός τῆς Ἀναστάσεως, θά διαπιστώσουμε, ὅτι ἀπέχουμε πολύ ἀπό τό πρα­γμα­τι­κό νόημά της. Τήν χιλιοτραγουδήσαμε, τήν μυριοστολίσαμε καί ἡ Ἐκκλησία μας τήν κατέστησε κέντρο τῆς λατρείας της, πλήν ὅμως ἐκολοβώ­σα­με τό ἀληθινό νόημά της. Ὁ πανηγυρισμός της κατάντησε νά εἶναι μόνο ἐξωτερικός γιά τούς πολλούς.

 Αὐτές τίς ἡμέρες παρουσιάζουμε ἕνα ἐνθουσιασμό γιά τά ὅσα γίνο­νται μέσα στήν θεία λατρεία, γιά τά πλήθη τῶν πιστῶν, πού συρρέουν στούς Ναούς, γιά τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά μόλις περάσουν οἱ μέρες ἐπιστρέφουμε πάλι στόν ἴδιο ρυθμό μέ τίς κακίες καί τά πάθη, μέ τήν ὑλιστική ἀντίληψη γιά τή ζωή, χωρίς ἴχνος αἰωνιότητος, ἀλλά μόνο μέ πολύ ἀγῶνα γιά τά ἐπίγεια καί τά καθημερινά καί πολύ κόπο γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν βιωτικῶν.

Αὐτό ὅμως τό «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» σημαίνει γιά ἐμᾶς, ὅτι ἡ ζωή μας θά πρέπει νά ἐναρμονισθεῖ στή νέα ζωή, πού ἔφερε στόν κόσμο ἡ Ἀνάσταση. Νά γίνει ἀσίγαστη μαρτυρία Χριστοῦ.

 Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί.

 Γιά πολλούς χριστιανούς εἶναι σάν νά μή ἀναστήθηκε ὁ Χριστός. Τό χειρό­τε­ρο εἶναι, ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι, πού ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ βυθίζουν τούς λαούς στό σκοτάδι τῆς κολάσεως ὀνομάζοντες τό σκότος φῶς. Ἠμποροῦμε νά φαντα­­σθοῦμε, πῶς θά ἦταν ἡ ἀτομική, ἡ οἰκογενειακή, ἡ κοινωνική μας ζωή ἄν πιστεύα­με πραγματικά ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως;». Πῶς θά ἦταν ὁ χριστια­νι­κός κόσμος ἄν ἄφηνε νά περάσει σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν τό ἀναστάσιμο φῶς; Μέχρι σήμερα συκοφαντεῖται καί πολεμεῖται ἀπό τούς ἐχθρούς τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἀνάστασή του.

Εἶναι ὅμως γεγονός καί ἀτράνταχτη ἀλήθεια, ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» καί μόνο Αὐτός ἠμπορεῖ νά κρατήση ὄρθια τήν πεσμένη καί ἐξουθενωμένη κοι­νω­­νία τῶν ἀνθρώπων.

Πιστεύουμε καί ὁμολογοῦμε, ὅτι «ἀνέστη Χριστός ἐκ νεκρῶν λύσας θα­νά­του τά δεσμά». Αὐτή ἡ ἀκλόνητη πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ με­γάλη μας ἐλπίδα, ὅτι τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ θά διαλύσει τά σκότη καί θά φω­τα­γω­­γήσει τίς ψυχές, τίς κοινωνίες καί τά ἔθνη τῶν ἀγαπώντων τό Ἅγιον Ὄνομα Αὐτοῦ.

Μετά πατρικῶν Ἀναστασίμων εὐχῶν καί ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

† Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ