Κυριακή ΣΤ' Λουκά

Ἕνα ἀπό τά ἀναρίθμητα θαύματα τοῦ Θεανθρώπου, τά ὁποῖα ἐπε­τέ­λε­σε κα­τά τήν ἐπίγεια ζωή του, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, εἶναι τό θαῦ­μα τῆς θερα­πείας τοῦ δαιμονιζομένου Γαδαρηνοῦ. Μέ τό θεϊκό του λόγο ἐξέβαλε τή λεγεώνα τῶν δαιμόνων ἀπό τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀπήλλαξε ἀπό τό φοβερό μαρτύριο, τό ὁποῖο μᾶς περιγράφει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής. Ἐν­δύ­μα­τα δέν φοροῦσε, οὔτε ἔμενε ποτέ σέ σπίτι, ἀλλά στά μνήματα. Τόν ἔδε­ναν μέ ἁλυσίδες καί χειροπέδες, ἀλλά ἐκεῖ­νος τά ἔσπαγε ὅλα καί ἔφευ­γε κυνηγημένος ἀπό τό διάβολο στά βουνά καί στίς ἐρήμους. Τό μαρτύριό του ἔλαβε τέλος ὅταν συνάντησε τόν Χριστό. Τόν συ­μπό­νεσε μέ πατρική ἀγάπη καί τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τά σατανικά δεσμά. «Ἱματι­σμέ­νον καί σωφρονοῦντα παρά τούς πό­δας τοῦ Ἰησοῦ», γαλήνιο καί ἥρεμο τόν βρῆ­­καν οἱ συμπατριῶτες του, οἱ ὁποῖοι ἀντί νά χαροῦν καί νά δοξάσουν τό Θεό γιά τήν εὐεργεσία, τυφλωμένοι ἀπό τό συμφέρον καί ὀργισμένοι γιά τήν κατα­στρο­φή τοῦ ἐμπορεύματός τους, ζήτησαν νά φύγει ἀπό τήν περιο­χή τους ὁ Ἰη­σοῦς. Μόνο ὁ θεραπευθείς, πού ζοῦσε τή χαρά τῆς ἰά­σεώς του, ἀντίθετα ἀπ΄ ὅτι ἔπρα­ξαν οἱ ἄλλοι, τόν παρακαλοῦσε νά μή τόν ἐγκα­τα­λεί­ψει. Ἐκεῖνος ἔγινε ὁ πρῶ­τος εὐαγγελιστής τοῦ Χριστοῦ.

Πολλοί σημερινοί ἄνθρωποι, βασανισμένοι ἀπό διάφορες ἀσθέ­νειες, θά ἐπιθυμοῦσαν νά εἶχαν τήν ἴδια τύχη μέ τόν πρώην δαιμο­νιζό­με­νο. Νιώθουν, ὅτι τό βάρος τῆς δοκιμασίας τους εἶναι ἀβάστακτο καί μόνο ἀπό ἕνα θαῦμα περι­μέ­νουν τή λύτρωση. Κι ὅταν μάλιστα ἡ ἐπιστήμη τούς ἐγκαταλείψει, μή μπορώ­ντας νά πράξει τίποτα, τότε μοναδική τους παρη­γο­ριά εἶναι τό θαῦμα, τό ὁποῖο νύ­χτα καί μέρα ἐπιζητοῦν. Τούς βλέπουμε νά καταφεύγουν στούς ἁγίους καί στά ἱερά προσκυνήματα, νά ὑποβάλλονται σέ νηστεῖες καί σωματικές ταπει­νώ­σεις, νά περιμένουν μέ λαχτάρα τήν ἐπέμ­βαση τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀγωνίζονται ἄδικα. Τήν κατάλληλη ὥρα, πάντα πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς, ἐνεργεῖ ὁ Θεός καί χαρίζει τό ζητούμενο.

Γιά νά γίνει τό θαῦμα τοῦ Θεοῦ χρειάζονται ὡρισμένες προϋπο­θέ­σεις. Τό θαῦμα δέν εἶναι μιά μαγική ἐπέμβαση τῆς θείας δυνά­μεως, ἀλλά ἀποτέλεσμα συνεργασίας Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ὅταν τό Ἅ­γιο Πνεῦμα εἰ­σέλ­θει στόν πά­σχο­ντα καί ὁ πιστός εἰσχωρήσει στή ζωή τοῦ Θεοῦ, τότε μετα­δίδονται οἱ θεϊκές δω­ρεές. Τότε ὁ ἀσθενής ἀποκτᾶ ὑπεράν­θρω­πη δύνα­μη, ἡ λερωμένη εἰκόνα καθα­ρί­ζε­ται, οἱ ψυχικές δυνάμεις ἀνακαι­νίζο­νται, ὁ ἄνθρωπος ἀποκαθίσταται στό πρω­τό­κτιστο κάλλος, στήν κατά­στα­ση ἐκείνη, ὅπου δέν ὑπάρχει φθορά καί θάνατος, ἀλ­λά ἀδιάλειπτη ἐπι­­κοι­νω­νία μέ τή θεία φύση.

Πρώτη προϋπόθεση γιά τό θαῦμα εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἴδιος ὁ Κύ­ριος εἶπε «πάντα ὅσα ἄν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες λήψε­σθε». Νά προσευ­χό­μα­στε μέ πίστη, μέ ταπείνωση, μέ ἁπλότητα καί ἀνε­ξι­κα­κία. Νά ζητοῦμε ἀπό τό Θεό νά γίνει τό θέλημά του καί νά παραδινόμαστε στήν ἀγάπη του. Ἡ προσευχή σάν ζωντανή σχέση καί μόνιμη κοινωνία μέ τό Θεό, δέν ἀφορᾶ μόνο τό νοῦ. Ἀφορᾶ ὅλο τόν ἄνθρωπο. Τότε προσευ­χό­μαστε σωστά, ὅταν ἔχουμε θεοφιλή βίο, ὅταν ὁλό­κληρη ἡ ζωή μας εἶναι προσευχή. Ἐάν δέν ἐπέλθει κάθαρση τῆς ψυχῆς, τό θαῦμα δέν ἐπι­σκέ­πτε­ται τήν ὕπαρξή μας. Σέ ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς καί ἀκα­θάρ­τους δέν κατέρ­χε­ται ἡ θεία Χάρις.

Χωρίς δάκρυα μετανοίας θαῦμα δέν γίνεται. Τά δάκρυα καθα­ρί­ζουν τόν ὅλο ἄνθρωπο καί τόν ἑτοιμάζουν νά δεχθεῖ τήν εὐεργετική παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ἀ­στείρευτες βρύσες εἶχαν γίνει τά μάτια τοῦ Ἰωα­κείμ καί τῆς Ἄν­νας, τῆς Χα­να­ναίας καί τοῦ Ἰαείρου, καί ὅλων ἐκείνων τῶν εὐλο­γη­μέ­νων ἀνθρώπων πού ἔγι­ναν μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Αὐτονόητο εἶναι ὅτι γιά νά ἐπιτελεσθεῖ τό μυστήριο τῆς θεανθρώ­πι­νης ζωῆς στόν πάσχοντα, πρέπει νά ζεῖ μέσα στήν Ἐκκλησία καί νά εὑρίσκεται σέ συνεχή ἐπαφή μέ τά ἱερά Μυ­στή­ρια.

Τά πραγματικά θαύματα πού ἔχουν σωτηριολογικές διαστάσεις μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ἐπιτελοῦνται. Κάθε ἄλλη θαυματουργική θεραπεία ἐκτός Ἐκ­κλη­σίας, γίνεται μέ τή μεσολάβηση τῶν πονηρῶν πνευμάτων, τά ὁποῖα μέ τό δό­λω­μα τῆς θεραπείας κατακυριεύουν τήν ψυχή καί ὁδηγοῦν στόν ὄλεθρο τῆς αἰώ­νιας καταδίκης. Μέ τή μαγεία κατορ­θώνονται πράγμα­τα ὑπερφυσικά. Ἀλίμονο ὅμως σ΄ ἐκείνους πού θά παραδώσουν τήν ψυχή τους στά χέρια τοῦ σατανᾶ. Θά τό μετανοιώσουν καί θά κλάψουν πικρά γιά τό κατάντημά τους.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί.

Εἶναι πολύ σκληρό νά λές σ΄ ἕναν πού ὑποφέρει νά περιμένει. Αὐτή ὅμως εἶναι ἡ ἀλήθεια. Νά περιμένουμε ὑπομονετικά τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Καί ἄν ἀργεῖ, νά μή χάνουμε τήν ἐλπίδα, ἀλλά νά ἑτοιμαζόμαστε γιά τή μεγάλη στιγμή τῆς θείας ἐπισκέψεως. Ὁ Θεός θά κάνει τό θαῦμα Του.

Όταν μέσα στους πλουσίους καί πτω­χούς ὑπάρ­χει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τότε οἱ μέν πλούσιοι γίνονται προ­στάτες τῶν πτω­χῶν, οἱ δέ πτωχοί εὐεργέτες τῶν πλουσίων, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεημοσύνη γίνο­νται αἰτία νά κερδίσουν οἱ πλούσιοι τόν ἄφθαρτο πλοῦ­το τοῦ Παρα­δεί­σου.